Prawidłowa interpretacja tej regulacji w drodze wykładni językowej prowadzi do zbieżnego ze stanowiskiem organów poglądu, że z uprawnienia przewidzianego tym przepisem skorzystać mogą wyłącznie strony postępowania administracyjnego, a więc strony, które brały udział w tym postępowaniu, czyli były adresatami decyzji lub były uczestnikami postępowania.
Można tu odwołać się do: Jaśkowska Małgorzata, Wilbrandt-Gotowicz Martyna, Wróbel Andrzej, Komentarz aktualizowany do Kodeksu postępowania administracyjnego, System Informacji Prawnej LEX, w którym w tezie 4 stwierdzono, że "Uprawnienia wymienione w art. 73 przysługują stronie i uczestnikom postępowania na prawach strony (J. Borkowski [w:] Komentarz, 1989, s. 157). W tym sensie Kodeks realizuje zasadę względnej jawności akt postępowania (J. Borkowski [w:] Komentarz, 1996, s. 342); zob. uzasadnienie wyroku SN z 11.01.1996 r., III ARN 57/95, OSNAPiUS 1996/13, poz. 179, w którym stwierdza się, że >>skoro jednak w świetle art. 73 § 1 k.p.a. powyższe prawo wglądu do akt służy wyłącznie stronie i uczestnikom postępowania na prawach strony, to brak jest wystarczających podstaw do uznania, że każdy obywatel może żądać od organu gminy udostępnienia będących w jego posiadaniu akt sprawy rozstrzyganej w formie decyzji administracyjnej<<".
Postępowanie w sprawie udostępnienia akt sprawy administracyjnej jest zatem postępowaniem formalnym, w którym o zakresie podmiotowym udostępnienia takich akt decyduje treść zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia i stanowisko organu rozpatrującego sprawę merytorycznie co do kręgu osób uczestniczących w tym postępowaniu. Osoby pominięte, tak jak skarżący, które w ich osobistym odczuciu mają przymiot strony postępowania w rozumieniu art. 28 K.p.a., z czym wiąże się m.in. prawo dostępu do akt sprawy, mogą skorzystać z regulacji art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. i w drodze merytorycznego postępowania wznowieniowego wykazywać swój własny interes prawny. Postępowanie prowadzone na podstawie art. 73 K.p.a. nie jest konkurencyjne w stosunku do trybu wznowieniowego i nie może tego ostatniego trybu zastępować.
Reasumując należy stwierdzić, że organy prawidłowo zakwalifikowały wniosek skarżącego, rozpoznały go na właściwej podstawie prawnej i dokonały poprawnej subsumcji stanu faktycznego sprawy pod zastosowaną normę prawną.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 P.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.