Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie: Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Rak po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi A S.A. w likwidacji w O. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie inspekcji pracy 1) uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy w O. z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane w całości, 3) zasądza od Okręgowego Inspektora Pracy w O. na rzecz A S.A. w likwidacji w O. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Inspektor Pracy Państwowej Inspekcji Pracy w O. postanowieniem z dnia [...], nr [...], wydanym na podstawie art. 119 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nałożył na A S.A. w O. grzywnę w celu przymuszenia w kwocie 25000 zł., wzywając do jej uiszczenia w terminie do dnia 23 lutego 2004 r., przesyłając jednocześnie tytuł wykonawczy na kwotę 754784,46 zł.
We wniesionym na powyższe postanowienie zażaleniu pełnomocnik Spółki - r. pr. W. R. wniósł o jego uchylenie, zarzucając błędne określenie w tytule wykonawczym zobowiązanego, który aktualnie istnieje, ale znajduje się w likwidacji tzw. poupadłościowej, a błędne określenie treści podlegającego egzekucji obowiązku, gdyż część należności została już spłacona i aktualne zadłużenie wynosi 436937,04 zł. Poza tym podniósł, iż z uwagi na fakt zaprzestania działalności gospodarczej przez Spółkę z powodu złej kondycji finansowej, zastosowanie grzywny w celu przymuszenia jest środkiem zbyt uciążliwym i niecelowym, gdyż środki pieniężne, jakie miałyby zostać przeznaczone na grzywnę powinny zostać wykorzystane na wypłatę zaległych wynagrodzeń. Poza tym o niecelowości zastosowanego środka egzekucyjnego świadczy fakt wykonywania przez Spółkę obowiązków, poprzez dokonywanie w miarę możliwości finansowych wypłaty zaległości.
W wyniku rozpatrzenia odwołania Okręgowy Inspektor Pracy w O. postanowieniem z dnia [...], nr [...], utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie, wskazując w uzasadnieniu, że postępowanie egzekucyjne w przedmiotowej sprawie zostało wszczęte w oparciu o ustalenie, iż nałożony nakazem z dnia 23 października 2003 r. obowiązek nie został wykonany. W sprawie wydano upomnienie z dnia 20 lutego 2004 r., doręczone w dniu 24 lutego 2004 r., zawierające pouczenie o terminie wykonania oraz zagrożeniu wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Odnosząc się do argumentów odwołania wskazał, iż sytuacja finansowa zobowiązanego nie usprawiedliwia braku wypłat należnych pracownikom, a z uwagi na widoczną dysproporcję pomiędzy kwotami określonymi w tytule wykonawczym a wysokością grzywny, należącej do uznania administracyjnego i mieszczącej się w granicach ustawowych określonych w art. 121 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zarzut uciążliwości środka egzekucyjnego jest bezpodstawny. Poza tym częściowa realizacja obowiązku wypłaty wymagalnych świadczeń pracowniczych nie stanowi wykonania w całości decyzji inspektora pracy i nie jest przesłanką wystarczająca do uchylenia postanowienia. Ponadto za bezzasadny uznał zarzut odrębnego bytu prawnego Spółki w likwidacji, wskazując, że pomimo otwarcia likwidacji Spółka jest nadal tą sama osoba prawną i zachowuje osobowość prawną do czasu wykreślenia z rejestru.
Na powyższe postanowienie skargę wniósł pełnomocnik Spółki, wnosząc o jego uchylenie i umorzenie postępowania egzekucyjnego oraz o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, podtrzymując w całości argumentację podnoszoną w odwołaniu. Zarzucił brak zrozumienia organu odwoławczego istoty zarzutu zbytniej uciążliwości zastosowanego środka egzekucyjnego. Wskazał na naruszenie zasady celowości postępowania egzekucyjnego oraz uwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu strony, wynikające z art. 6 i 7 K.p.a. Powołując się na poglądy doktryny na gruncie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, podniósł, że celowość tego postępowania nie sprowadza się do doprowadzenia za wszelką cenę do wyegzekwowania obowiązku, ale zakres przymusu należy ograniczyć do niezbędnego minimum. Zakwestionował także podawany przez organ odwoławczy argument o proporcjonalności kwoty grzywny do kwoty wynikającej z tytułu wykonawczego w sytuacji braku po stronie zobowiązanego jakichkolwiek środków finansowych, wskazując, że zastosowanie tego środka jest krzywdzące dla pracowników i niecelowe skoro zobowiązany wykonuje w miarę mozliwości nałożony obowiązek wypłaty zaległych wynagrodzeń. Poza tym wywodził, że Spółka A S.A. w likwidacji jest następcą prawnym nieistniejącej A S.A., w związku z czym skuteczne prowadzenie egzekucji może nastąpić po wystawieniu nowego tytułu wykonawczego w myśl art. 26 a ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.