Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie, w którym powołując się na orzecznictwo sądowe, zakwestionowała wykładnię przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy dokonaną przez organ. Podnosząc, że brzmienie ustawy jest zaniedbaniem ustawodawcy, ponieważ ta część ustawy nie została znowelizowana, a skutkiem innych zmian świadczenie pielęgnacyjne znacznie przekroczyło kwotę emerytury, wskazała na niekonstytucyjne zróżnicowanie w kwotach, jakie otrzymują opiekunowie osób niepełnosprawnych, a emeryci i renciści. Przytaczając treść wyroków sądowych kształtujących nową linię orzeczniczą, w których dostrzeżono potrzebę uwzględnienia zasady równości i zastosowania w odniesieniu do art. 17 ust. 5 lit. a ustawy dyrektyw wykładni systemowej, celowościowej oraz funkcjonalnej wywodziła, że posiadanie prawa do emerytury nie stanowi przeszkody w otrzymaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Stosownie do tego skarżąca wniosła o ponowne rozpatrzenie jej sprawy i przyznanie jej świadczenia pielęgnacyjnego w części obejmującej różnicę pomiędzy wysokością emerytury, a wysokością świadczenia, ewentualnie o możliwość wyboru między pobieraniem emerytury bądź jej zawieszeniem i pobieraniem świadczenia pielęgnacyjnego.
W piśmie uzupełniającym, przesłanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z 4 marca 2020 r. (data wpływu do organu: 9 marca 2020 r.) skarżąca wyjaśnia, że choroba córki postępuje. Leczona jest ona na [...] oraz [...] i nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji. Została całkowicie ubezwłasnowolniona przez Sąd Okręgowy w [...], a skarżąca została ustanowiona jej opiekunem prawnym. Poza tym sama się rozchorowała i ma przyznany umiarkowany stopień niepełnosprawności oraz zakaz pracy. Przy uzyskiwanych dochodach ciężko jej leczyć córkę oraz ją samą. Do pisma skarżąca dołączyła zaświadczenie Sądu Rejonowego w [...] Wydział [...] Rodzinny i Nieletnich z dnia [...] sygn. akt [...], orzeczenie o zaliczeniu jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z dnia [...] oraz dokumenty dotyczące zmiany imienia i nazwiska skarżącej na "B. O".
Zaskarżoną decyzją z 17 marca 2020 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy powołał przepisy art. 17 ust. 1, ust. 1b oraz ust. 5 ustawy i na podstawie art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy i jako niewątpliwe uznał, że ustalone prawo do emerytury osoby sprawującej opiekę wyklucza możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego tej osobie. Powołując się na orzecznictwo sądowe podzielił wykładnię dokonaną przez organ pierwszej instancji, a odnośnie argumentów odwołania wskazał, że przepisy art. 17 ust. 1 w związku z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy - jako norma bezwzględnie obowiązująca - nie pozostawia organom administracji orzekającym w tego rodzajach sprawach żadnego luzu decyzyjnego. W szczególności w aktualnym stanie prawnym brak jest przepisu prawa, który regulowałby kwestię przyznania świadczenia pielęgnacyjnego stanowiącego różnicę między wysokością świadczenia pielęgnacyjnego, a pobieraną emeryturą. Ponadto, ustawodawca przyjął, że korzystniejsza, z punktu widzenia osoby uprawnionej do tego świadczenia i osoby pozostającej pod opieką jest sytuacja, w której dana osoba, także ta opiekująca się dzieckiem niepełnosprawnym, zaspokaja potrzeby swojej rodziny z emerytury. Świadczy o tym mechanizm działania szeroko rozumianego systemu zabezpieczenia społecznego, co więcej z emerytury nie można przejść na świadczenie pielęgnacyjne. Nie ma natomiast przeszkód prawnych, aby ze świadczenia pielęgnacyjnego przejść na emeryturę, gdy osoba uprawniona do świadczenia pielęgnacyjnego osiągnie ustawowo określony wiek emerytalny i wymagany okres ubezpieczenia, ponieważ za osobę pobierającą świadczenie pielęgnacyjne opłacane są składki na ubezpieczenia społeczne (art. 6 ust. 2a pkt 1 ustawy). Mechanizm działa zatem w jedną stronę, stwarzając osobom opiekującym się dziećmi niepełnosprawnymi warunki do przechodzenia na docelowe świadczenie, czyli emeryturę. Ustawodawca nie zamieścił natomiast w ustawie przepisu dającego możliwość uwzględniania przypadków szczególnych, wykraczających swoim stanem faktycznym poza kryteria ustalone we wskazanych wcześniej przepisach i nie pozostawił tym samym organom administracyjnym prawa do przyznawania przedmiotowego świadczenia na zasadzie uznania administracyjnego.