Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpoznawanej sprawy, stwierdzić należy - po analizie uzasadnienia zaskarżonego zarządzenia - że Burmistrz nie sprostał powyższym obowiązkom.
W zakresie pierwszej ze wskazanych przez organ przyczyn wypowiedzenia, a dotyczącej utrata zaufania spowodowanej brakiem odpowiedniego nadzoru przez skarżącego nad działaniami Kierownika Miejskiej i Gminnej Biblioteki Publicznej w [...], które to działania doprowadziły do utraty księgozbioru zgromadzonego w Filii nr [...] biblioteki, organ jedynie ogólnie powołał się na naruszenie art. 53 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 305, z późn. zm.). Nie jest zatem wiadome, która konkretnie jednostka redakcyjna tego przepisu miała - wedle organu - zastosowanie w przypadku skarżącego. Samo zaś stwierdzenie Burmistrza, że skarżący nie sprawował właściwego nadzoru nie jest równoznaczne z odpowiedzialnością za całość gospodarki finansowej. Organ nie wykazał też związku pomiędzy ujawnionymi nieprawidłowościami w likwidacji księgozbioru z odpowiedzialnością dyrektora za ten stan rzeczy, w szczególności nie podał, jakich konkretnie uchybień w omawianym zakresie dopuścił się skarżący w związku z zajmowanym stanowiskiem. Zgodzić należy się zatem ze skarżącym, że w kontrolowanym zarządzeniu nie wskazano w sposób wystarczający opisu zdarzeń związanego z zarzucanym naruszeniem prawa.
Podobnie Burmistrz zachował się formułując zarzut naruszenia przez skarżącego art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych. Organ nie wyjaśnił, kogo dotyczyło zdarzenie polegające na nieuprawnionym wypowiedzeniu umowy o pracę, a które następnie legło u podstaw zarzutu naruszenia prawa przez Dyrektora Centrum Kultury, oraz nie podał żadnych okoliczności faktycznych z tym zdarzeniem związanych. Brak też jakichkolwiek ustaleń organu co do wystąpienia sytuacji objęcia konkretnej osoby ochroną związkową.
Z kolei ostatni zarzut organu dotyczący naruszenia przez skarżącego art. 15 i art. 18c ust. 1 pkt 3 ustawy o odpowiedzialności za naruszanie dyscypliny finansów publicznych jest całkowicie pozbawiony uzasadnienia. W tym zakresie organ w ogóle nie odniósł się do jakichkolwiek okoliczności faktycznych uzasadniających stanowisko o złamaniu przez skarżącego przepisów prawa.
W ocenie Sądu tak sporządzone uzasadnienie zarządzenia nie dostarcza wiedzy co do rzeczywistych powodów odwołania ze stanowiska Dyrektora Centrum Kultury, jak również uniemożliwia jakąkolwiek polemikę z organem. Z tego powodu akt ten wymyka się spod kontroli Sądu, ponieważ wadliwości jego uzasadnienia, wobec braku dostatecznego wyjaśnienia przez organ swojego stanowiska odnośnie do zarzucanego skarżącemu naruszenia przepisów prawa, uniemożliwia zweryfikowanie przez Sąd oceny dokonanej przez Burmistrza. W przekonaniu Sądu przytoczone przyczyny odwołania nie zostały bowiem powiązane z nieprawidłowościami, których skarżący miał dopuścić się w związku z zajmowanym stanowiskiem. Nadto ogólnikowa informacja o zasięgnięciu opinii związków zawodowych oraz "znanych sobie stowarzyszeń", nie pozwala na zweryfikowanie realizacji przez organ obowiązku wynikającego z art. 15 ust. 1 ustawy. Natomiast - jak już wyjaśniono wyżej - uzasadnienie zarządzenia powinno być sporządzone w taki sposób, aby motywy odwołania ze stanowiska były oczywiste i znajdowały oparcie w opisanych faktach przemawiających zarówno na rzecz odpowiedniej kwalifikacji prawnej, jaki i przypisanej za stwierdzone naruszenia odpowiedzialności. Nie jest bowiem rolą adresata aktu domyślanie się, jakie względy legły u podstaw wydania zarządzenia przez organ. Przeciwnie, to na organie spoczywa obowiązek takiego sformułowania rozstrzygnięć, by były one zgodne z literą prawa i transparentne. Powołany wyżej przepis art. 7 Konstytucji RP, stanowiący, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, wiąże się z zasadą zaufania do państwa, wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawa, określonej w art. 2 Konstytucji RP. Dlatego działanie organu władzy publicznej mieszczące się w jego prawem określonych kompetencjach, ale noszące znamiona arbitralności albo niepoddające się kontroli, nie może być uznane za zgodne z prawem. Zaznaczyć przy tym trzeba, że w ramach oznaczonych wyżej granic kognicji sądu administracyjnego rolą Sądu orzekającego w tej sprawie nie jest motywowanie rozstrzygnięć organu i poszukiwanie argumentacji przemawiającej za prawidłowością stanowiska prezentowanego w kontrolowanym akcie. To rzeczą organu było wykazanie, że zaistniały przyczyny odwołania skarżącego z zajmowanego stanowiska w trybie art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy. Takich okoliczności organ jednak nie wykazał. Wymogu tego nie spełniają bowiem ogólnikowe stwierdzenia zawarte w wydanym zarządzeniu. Niewątpliwie organ nie powiązał stawianych zarzutów z odpowiednimi zdarzeniami i nie przedstawił ich w kontekście obowiązków oraz zadań przypisanych do stanowiska zajmowanego przez skarżącego. Tym samym nie wykazał związku funkcjonalnego pomiędzy naruszeniem przepisów prawa a zajmowanym stanowiskiem Dyrektora Centrum Kultury.