Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędzia NSA Jerzy Krupiński po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 13 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi I. P. i Z. P. na postanowienie Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 14 maja 2020 r., nr [...], w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zmiany sposobu użytkowania budynku oddala skargę.
Pismem z dnia 9 grudnia 2019 r. A. S. wniosła o wznowienie przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu (dalej w skrócie: PINB) postępowania administracyjnego zakończonego decyzją tego organu z dnia 9 września 2019 r., nr [...], którą umorzono postępowanie w sprawie zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego na zakład przetwórczy usługowo-handlowy tzw. A w [...] przy ul. [...], z uwagi na jego bezprzedmiotowość. Jako podstawę wniosku wskazała art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, z późn. zm.). Wnioskodawczyni wyjaśniła, że o ww. decyzji dowiedziała się z pisma organu powiatowego z dnia 26 listopada 2019 r., znak [...]. Podkreśliła, że jako właścicielka sąsiedniej posesji winna być stroną tego postępowania, gdyż zakład przetwórczy oddziałuje na jej nieruchomość, natomiast bez własnej winy nie brała w nim udziału. Zarzuciła, że organ nie odmówił formalnie przyznania jej przymiotu strony, pomimo złożenia takiego wniosku w pismach z dnia: 27 czerwca 2019 r., 5 lipca 2019 r. i 16 września 2019 r. Dalej, odwołując się do orzecznictwa sądowego, wnioskodawczyni podniosła, że pojęcie obszaru oddziaływania obiektu należy interpretować szeroko, z uwzględnieniem nie tylko przepisów prawa budowlanego, ale również prawa cywilnego, w szczególności art. 140 K.c. Wnioskodawczyni zwróciła też uwagę, że Wojewoda Opolski w piśmie z dnia 22 maja 2019 r., znak [...] , uznał ją za stronę postępowania, co następnie potwierdził w decyzji z dnia 29 marca 2019 r, stwierdzając, iż obszar oddziaływania obiektu nie zamyka się wyłącznie na działkach inwestora nr , nr [...] i nr [...] oraz na działce sąsiedniej nr [...], lecz powinien obejmować również działkę skarżącej nr [...], z uwagi na konieczność merytorycznego badania zgodności przedmiotowej inwestycji z przepisami techniczno-budowlanymi w odniesieniu do tej nieruchomości oraz w odniesieniu do znajdujących się na niej budynków. W dalszej części wniosku A. S. wskazała na treść art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego i zapisy miejscowego planu dotyczące spornego zakładu produkcyjnego oraz opisała szkodliwy wpływ tego przedsięwzięcia na środowisko.
Po rozpatrzeniu wniosku A. S., PINB postanowieniem z dnia 31 marca 2020 r., nr [...], na podstawie art. 149 § 3 w związku z art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256), zwanej dalej w skrócie K.p.a., odmówił wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną tego organu nr [...]. Uzasadniając rozstrzygnięcie, organ przytoczył i omówił treść przepisów mających zastosowanie w sprawie, a następnie wyjaśnił, że pismem z dnia 26 listopada 2019 r. poinformował A. S., że w sprawie zmiany sposobu użytkowania obiektu w postępowaniu toczącym się przed organami nadzoru budowlanego stroną tego postępowania jest podmiot zobowiązany do użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wskazany w art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1997 r. Prawo budowlane, czyli właściciel lub zarządca obiektu. Z tego względu A. S. nie była informowana o przebiegu postępowania. Organ podał też, że postępowanie w sprawie zmiany sposobu użytkowania spornego zakładu, po przeprowadzaniu postępowania dowodowego, zostało umorzone - decyzją organu - z uwagi na jego bezprzedmiotowość. PINB uznał bowiem, że zmiana sposobu użytkowania nie stanowiła samowoli budowlanej w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, ponieważ wykonana została legalnie w oparciu o stosowne zezwolenie budowlane i zgodnie z zatwierdzonym projektem technologicznym. Zdaniem organu, powołanie się przez wnioskodawczynię na art. 140 K.c. nie przesądza jeszcze o istnieniu jej interesu prawnego. Konieczne byłoby bowiem dodatkowe wykazanie przez nią, że w konkretnej sprawie jest on realny, indywidualny, własny i bezpośredni. W przekonaniu PINB, wnioskodawczyni tak określonego interesu prawnego nie wykazała. Posiada jedynie interes faktyczny, który oznacza stan, w jakim dany podmiot jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy, lecz nie może poprzeć tego zainteresowania przepisami prawa powszechnie obowiązującego. W konsekwencji powyższego organ uznał, że A. S. nie mogła mieć interesu prawnego w przedmiotowym postępowaniu, gdyż wydany akt prawny nie dotyczył sfery jej praw i obowiązków. Dalej PINB argumentował, że przymiot strony w postępowaniu administracyjnym ma osoba, której dotyczy bezpośrednio to postępowanie lub w którym może być wydane orzeczenie godzące w jej prawem chronione interesy poprzez ograniczenie lub uniemożliwienie przysługujących jej praw. Stwierdził również, że w przypadku oparcia wniosku o wznowienie postępowania na przesłance z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. okoliczność, czy podanie pochodzi od podmiotu posiadającego interes prawny badana jest przed wydaniem rozstrzygnięcia w przedmiocie wznowienia postępowania. Jeżeli w świetle twierdzeń wynikających już z samego wniosku o wznowienie postępowania administracyjnego wynika, że wniosek składa podmiot niebędący stroną, organ wydaje na podstawie art. 149 § 3 K.p.a. postanowienie o odmowie wznowienia postępowania. Końcowo organ wyjaśnił, że odstąpił od zbadania, czy wniosek został wniesiony w terminie określonym w art. 148 K.p.a., skoro wniosek nie pochodził od podmiotu legitymującego się przymiotem strony.