Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Ewa Janowska - spr. Protokolant st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 maja 2010 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Wojewoda Opolski utrzymał w mocy orzeczenie Prezydenta Miasta Opola z dnia [...], nr [...] o uznaniu M. W. za osobę bezrobotną od dnia 3 listopada 2009 r. oraz o odmowie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, powołując jako podstawę art. 10 ust. 7, art. 2 ust. 1 pkt 12 lit. a, art. 71 ust. 1 pkt 1 i 2 lit. a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a.
Decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych sprawy:
M. W. zarejestrowała się jako bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w O. w dniu 3 listopada 2009 r. i uzyskała z tym dniem status osoby bezrobotnej.
W dniu [...] organ zatrudnienia (organ pierwszej instancji) wydał decyzję, w której odmówił przyznania M. W. prawa do zasiłku, uzasadniając swoje stanowisko tym, że skarżąca w okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację i uzyskanie statusu bezrobotnej, łącznie przez ten okres wykazała co najmniej 365 dni zatrudnienia, nie osiągała jednak wynagrodzenia w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacanie składki na Fundusz Pracy.
W odwołaniu od powyższej decyzji M. W., reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o powtórne rozpatrzenie jej sprawy, ponieważ nie zgadzała się z rozstrzygnięciem organu I instancji. Odwołująca stanęła na stanowisku, że spełnia, wbrew twierdzeniom zawartym w decyzji pierwszoinstancyjnej, wszystkie kryteria, aby otrzymać status osoby bezrobotnej z prawem do zasiłku, określone w art. 71 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucja rynku pracy. Dodała, że pracowała na - etatu przez okres uprawniający ją do przyznania prawa do zasiłku, zauważając, że w ustawie nie ma zapisu dotyczącego zakazu proporcjonalnego dostosowania minimalnego wynagrodzenia za pracę do innego etatu niż pełny, np.: -, - etatu. Zwróciła uwagę na obowiązującą linię orzecznictwa NSA, przyjmującego kryterium minimalnego wynagrodzenia, dotyczącego osób zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy. Zarzuciła, że stanowisko Powiatowego Urzędu Pracy w O. stoi w sprzeczności z zawartą w Konstytucji RP zasadą równości wobec prawa.
Organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji podał, że w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień uzyskania osoby bezrobotnej tj. od dnia 2 maja 2008 r. do 2 listopada 2009 r. skarżąca była zatrudniona:
- od 2 maja 2008 r. do 31 sierpnia 2008 r. w Z.S.Z. [...] w O., w pełnym wymiarze czasu pracy i osiągnęła wynagrodzenie w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
- od 1 września 2008 r. do 31 sierpnia 2009 r., u tego samego pracodawcy w niepełnym wymiarze czasu pracy, przy czym w następujących miesiącach; październik 2008 r., grudzień 2008 r., luty 2009 r., czerwiec 2009 r., sierpień 2009 r. osiągała wynagrodzenie w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę,
- od 1 września 2009 r. do 30 września 2009 r., oraz od 1 października 2010 r. do 31 października 2010 r., na podstawie umowy zlecenia zawartej z Z.S.Z. w O., otrzymywała wynagrodzenie w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę.