Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 października 2020 r. sprawy ze skargi J. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 23 czerwca 2020 r., nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania w sprawie ustalenia i zwrotu nienależnie pobranych świadczeń wychowawczych oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez J. B., reprezentowanego przez pełnomocnika radcę prawnego M. H., zwanego dalej "skarżącym", jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 23 czerwca 2020 r. (nr [...]) w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania w sprawie ustalenia i zwrotu nienależnie pobranych świadczeń wychowawczych.
Decyzją z dnia 27 lutego 2019 r. (nr [...]), działający z upoważnienia Wójta Gminy Cisek, Kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Cisku, zwany dale także "organem pierwszej instancji", orzekł, że J. B. nienależnie pobrał świadczenie wychowawcze na dzieci w kwocie 18.000 złotych i zobowiązał go do zwrotu tego świadczenia. Na podstawie tej decyzji Wójt Gminy Cisek wszczął wobec J. B. postępowanie egzekucyjne. W jego toku pełnomocnik skarżącego zakwestionował istnienie w obrocie prawnym tej decyzji z uwagi na jej niedoręczenie stronie, jednocześnie jednak złożył od niej odwołanie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu postanowieniem z dnia 29 listopada 2019 r. stwierdziło niedopuszczalność odwołania ze względu na brak przedmiotu odwołania. Kolegium uznało, że decyzja nie weszła do obrotu prawnego, gdyż nie została prawidłowo doręczona stronie w trybie fikcji doręczenia uregulowanej w art. 44 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.), zwanej dalej K.p.a.
Stosownie do zaleceń Kolegium, organ pierwszej instancji wysłał decyzję z dnia 27 lutego 2019 r. wraz z pismem przewodnim z dnia 15 stycznia 2020 r. na adres kancelarii pełnomocnika skarżącego - radcy prawnego M. H. Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru całość korespondencji została doręczona w dniu 16 stycznia 2020 r. Pismem z dnia 3 lutego 2020 r. pełnomocnik skarżącego zwrócił się do organu pierwszej instancji o udzielenie informacji, czy decyzja z dnia 27 lutego 2019 r. została doręczona skarżącemu na adres: [...], ul. [...] i poinformował, że adres ten jest nieaktualny, gdyż strona zamieszkuje w [...] przy ul. [...]. Organ pierwszej instancji w piśmie wysłanym w dniu 6 lutego 2020 r. wyjaśnił, że decyzja nie była wysyłana bezpośrednio do strony lecz, wraz z pismem z dnia 15 stycznia 2020 r. została doręczona pełnomocnikowi na adres jego kancelarii. W piśmie z dnia 7 lutego 2020 r. pełnomocnik skarżącego poinformował organ, że w dniu 16 stycznia 2020 r. doręczono na adres kancelarii jedynie pismo z dnia 15 stycznia 2020 r., a przesyłka nie zawierała decyzji organu pierwszej instancji z dnia 27 lutego 2019 r., dlatego też zwrócił się o doręczenie tej decyzji. Pismem z dnia 12 lutego 2020 r. organ pierwszej instancji ponownie poinformował pełnomocnika skarżącego, że wraz z pismem z dnia 15 stycznia 2020 r. doręczył także swoją decyzję z dnia 27 lutego 2019 r. Podkreślił, że w piśmie tym jest wskazane, iż załącznikiem do niego jest decyzja, co potwierdzają również pracownicy organu pierwszej instancji. W kolejnym piśmie z dnia 18 lutego 2020 r. pełnomocnik skarżącego oświadczył, że do pisma z dnia 7 lutego 2020 r. nie dołączono decyzji z dnia 27 lutego 2019 r. i zwrócił się o doręczenie tej decyzji zgodnie z przepisami K.p.a. Przy czym zastrzegł, że jeżeli organ pierwszej instancji utrzymuje, iż doszło do doręczenia decyzji, to zwraca się o potraktowanie pisma jako odwołania od decyzji, którą zaskarża w całości.