Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska - spr. Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Protokolant st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi W. Z. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odszkodowania za działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne oddala skargę.
Przedmiot zaskarżenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu stanowi decyzja Wojewody Opolskiego z dnia [...], nr [...], wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm. zwanej dalej K.p.a. ), w związku z art. 98 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) - zwaną dalej ustawą, którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Opolskiego z dnia [...] w przedmiocie odmowy ustalenia odszkodowania za nieruchomości gruntowe nr A. i B., położone w G., w gminie O., objęte decyzją Burmistrza Ozimka z dnia [...] zatwierdzającą projekt podziału nieruchomości.
Zaskarżoną decyzję podjęto na podstawie następującego stanu faktycznego:
Decyzją z dnia [...], nr [...], Burmistrz Gminy Ozimek, działając na podstawie art. 93 ust. 1, 3, 4, 5, art. 96 ust. 1, 4, art. 97 ust. 1, 1a, 1b, art. 99 ustawy, § 3, § 5 i 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania podziałów nieruchomości (Dz. U. z 2004 r., Nr 268, poz. 2663) oraz art. 104 K.p.a., zatwierdził, na wniosek W.Z., projekt podziału nieruchomości - działek nr C. i D. stanowiących jego własność, na działki m.in. nr B. oraz A. W uzasadnieniu wskazał, iż przedstawiony podział jest możliwy, ponieważ jest zgodny z postanowieniem Burmistrza Gminy Ozimek z dnia [...], nr [...].
Pismem z dnia 25 maja 2009 r., działający imieniem W.Z. pełnomocnik, zwrócił się do Starosty Opolskiego o wydanie decyzji ustalającej wysokość odszkodowania od Gminy O. za przejęcie działek pod drogę publiczną. Jednocześnie wskazał, iż żądanie odszkodowania wynika z wydzielenia przez Burmistrza Ozimek w drodze decyzji z dnia [...], nr [...], działek o nr: A. i B. o pow. 0,3169 ha z przeznaczeniem pod drogę publiczną, kategorii KD (droga gminna dojazdowa).
W odpowiedzi na powyższy wniosek, Starosta Opolski, w skierowanym do wnioskodawcy, za pośrednictwem reprezentującego go pełnomocnika M. K., piśmie z dnia [...], nr [...], wskazał na brak podstaw do wszczęcia postępowania związanego z ustaleniem i wypłatą odszkodowania, z uwagi na to, iż działki gruntu nr A. i B. położone w G. gm. O. oznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolami KD - drogi klasy dojazdowej, ZI - tereny projektowanej zieleni izolacyjnej, nie zostały wydzielone pod drogi publiczne. Dlatego poinformował skarżącego o niemożności pozytywnego załatwienia wniosku, podając za podstawę prawną przepis art. 98 ust. 3 ustawy.
Od omówionego pisma z dnia [...], a potraktowanego przez pełnomocnika wnioskodawcy za decyzję, wniesione zostało odwołanie, w którym pełnomocnik zarzucił naruszenie art. 107 § 1 i 3 K.p.a. oraz art. 98 ustawy. W uzasadnieniu podniósł, że skarżone pismo, z uwagi na to, iż nie zawiera wszystkich elementów decyzji, nie ma charakteru decyzji administracyjnej. W szczególności wskazał na brak jednoznacznego rozstrzygnięcia, że stanowi decyzję odmowną, jedynie bowiem z ostatniego zdania przedmiotowego pisma: "wniosek złożony w tej sprawie nie może zostać pozytywnie załatwiony" wysnuć można, iż jest to decyzja odmowna. Dalej podniósł, że organ nie wskazał dowodów, na których oparł wydanie przedmiotowej decyzji, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, iż zajęte przez Burmistrza Ozimka stanowisko w niniejszej sprawie jest prawidłowe. Wreszcie zarzucił, iż wydana w sprawie decyzja nie zawiera pouczenia, czy i w jakim terminie służy od niej odwołanie. W konsekwencji, mając na uwadze tylko wyżej wymienione wady wydanej decyzji, odwołujący wskazał na potrzebę wyeliminowania jej z obrotu prawnego.