Sprawa ze skargi na decyzję Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu w przedmiocie równoważnika za brak lokalu mieszkalnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk (spr.) Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu z dnia [...] nr [...] w przedmiocie równoważnika za brak lokalu mieszkalnego 1) stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Komendanta Miejskiego Policji w Opolu z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu na rzecz skarżącego A. P. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie strona 1/8

Przedmiotem skargi wniesionej przez A. P. jest decyzja Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu z dnia [...], nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Policji w Opolu z dnia [...], nr [...], orzekającą o uwzględnieniu przedawnienia i tym samym odmowie przyznania A. P. równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego za okres od 12 listopada 1991 r. do 27 lutego 2005 r.

Wydanie zaskarżonych aktów administracyjnych poprzedziło postępowanie administracyjne o następującym przebiegu:

Na podstawie decyzji z dnia 8 lipca 1987 r., nr [...], A. P. przyznano lokal mieszkalny, w którym zamieszkał a następnie lokal ten zdał w dniu 2 października 1989 r. Od dnia 12 listopada 1991 r. strona zamieszkała w [...] w O.

Po rozpatrzeniu wniosku A. P. z dnia 25 lutego 2000 r., Komendant Miejski Policji w Opolu, decyzją z dnia 31 marca 2000 r., nr [...], odmówił przyznania wnioskodawcy równoważnika za brak lokalu mieszkalnego.

Wnioskiem datowanym na dzień 27 lutego 2008 r., A. P. ponownie wystąpił o przyznanie mu równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.

Postępowanie administracyjne w tym przedmiocie zakończone zostało wydaniem przez Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu decyzji z dnia [...], nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Policji w Opolu z dnia [...], nr [...], przyznającą A. P. równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego od dnia 28 lutego 2005 r. tj.: 307 dni x 5,20 zł = 1596,40 za 2005 r.; 365 dni x 5,30 = 1934,50 zł za 2006 r.; 365 dni x 5,40 = 1971 zł za 2007 r.; 305 dni x 5,50 zł = 1677,50 zł za 2008 r.

Na skutek skargi wniesionej przez A. P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, wyrokiem z dnia 17 marca 2009 r., sygn. akt II SA/Op 18/09, Sąd uchylił decyzję odwoławczą oraz utrzymaną nią w mocy decyzję pierwszoinstancyjną, w części odmawiającej przyznania skarżącemu równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego za okres przypadający przed dniem 28 lutego 2005 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że skarżący domagał się przyznania mu równoważnika za okres od dnia 12 listopada 1991 r., a wnosząc skargę zakwestionował odmowę przyznania świadczenia za okres przed 28 lutego 2005 r. Argumentując swoje stanowisko skład orzekający wywiódł, że o ile w sentencji decyzji organ nie rozstrzygnął o odmowie, co naruszało art. 107 § 1 K.p.a., orzeczenie takie wynikało z treści uzasadnienia, przy czym odmowa organu oparta została na przepisach art. 107 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.). Odnosząc się do regulacji art. 107 ust. 2 ustawy o Policji Sąd uznał, iż w zakresie ewentualnego zaistnienia wyjątkowych okoliczności, o których mowa w tym przepisie, nie zostało w sprawie przeprowadzone żadne postępowanie dowodowe. Uznał ponadto, że o ile poszukiwanie przez organ dowodów na okoliczności mające usprawiedliwić opóźnienie w dochodzeniu części zgłoszonych żądań, bez aktywności wnioskodawcy mogłoby okazać się znacznie utrudnione lub nawet niemożliwe, obowiązkiem organu pierwszej instancji było, niezależnie od pouczeń wynikających z art. 10 § 1 K.p.a., pouczenie wnioskodawcy w trybie art. 9 K.p.a. o okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy, wynikających z art. 107 ust. 2 ustawy o Policji. Sąd stwierdził, iż o takiej potrzebie mógł świadczyć fakt, że wnioskodawca żądając równoważnika za okres kilkunastu lat wstecz, przed organem pierwszej instancji nie podjął próby wykazania zaistnienia okoliczności usprawiedliwiających opóźnienie w dochodzeniu roszczenia. Zdaniem Sądu, przedwczesna i dowolna była ocena co do niepodejmowania przez wnioskodawcę starań o przyznanie równoważnika pieniężnego od 12 listopada 1991 r. do 28 lutego 2008 r. W świetle oświadczenia przez wnioskodawcę, iż było to wynikiem pouczenia go przez pracowników zajmujących się sprawami mieszkaniowymi o braku uprawnień, Sąd powołał stanowisko, zgodnie z którym opóźnienie w dochodzeniu roszczenia spowodowane wprowadzeniem w błąd przez dłużnika, uznać należy za usprawiedliwione. Wskazał również na fakt nawiązania przez stronę do odmowy przyznania mu równoważnika w 2000 r. Wszystkie wskazane naruszenia uznał za mogące mieć wpływ na wynik sprawy, a to dlatego, że jak przyjął, ustalenie zaistnienia wyjątkowej okoliczności usprawiedliwiającej opóźnienie w dochodzeniu roszczenia, otwiera organowi możliwość nieuwzględnienia przedawnienia. Sąd wskazał, że w ponownym postępowaniu konieczne jest pouczenie skarżącego o prawie do wskazania okoliczności, o których mowa w art. 107 ust. 2 ustawy o Policji, a w razie braku aktywności skarżącego w tym zakresie, organ winien podjęć działania zmierzające do ustalenia okoliczności przez skarżącego zasygnalizowanych. Sąd podkreślił, iż wyrok uchyla zaskarżoną decyzję tylko co do jej części odmownej. W części natomiast przyznającej skarżącemu równoważnik decyzja uprawomocniła się, gdyż strona nie zaskarżyła jej do Sądu w tym zakresie. W ponownym postępowaniu organy nie mogą zatem w trybie zwykłym rozstrzygać sprawy w części prawomocnie rozstrzygniętej. Winny jednak zbadać, czy część dochodzonego roszczenia była przedmiotem ostatecznej decyzji z dnia 31 marca 2000, nr [...]. Fakt ten ma bowiem znaczenie w kontekście rozstrzygnięcia o części dochodzonego roszczenia inną decyzją ostateczną.

Strona 1/8