Treść powyższego unormowania wskazuje, że rada gminy w drodze przepisu powszechnie obowiązującego określa prawa oraz obowiązki odbiorców usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych.
Zagadnienia poprawnego konstruowania tekstów aktów prawnych i związanych z tym zasad uregulowane zostało w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej "(Dz. U. Nr 100 poz. 98), wydanym na podstawie delegacji ustawowej uprawniającej Prezesa Rady Ministrów do ustalania zasad techniki prawodawczej, która została zawarta w art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2003 r Nr 24 poz. 199 ze zm.). Powyższe ustawowe umocowanie nie zostało ograniczone tylko do określenia zasad techniki prawodawczej dla administracji rządowej, co pozwala przyjąć, że ustalone przez Prezesa Rady Ministrów zasady mogą wiązać również organy władzy publicznej, a zatem także organy samorządu terytorialnego. W przepisie § 143 rozporządzenia w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" wskazano wprost, że zasady określone m.in. w dziale I rozdział 2-7 tego rozporządzenia mają zastosowanie do aktów prawa miejscowego.
W ocenie Sądu, należy podzielić pogląd Wojewody Opolskiego, że w myśl art. 87 ust. 2 Konstytucji akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które je ustanowiły i z tego względu akty te nie mogą wkraczać w materię uregulowaną ustawą, bądź innym aktem prawnym, poprzez zawarcia powtórzenia ich treści. Przepis § 137 powołanego rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów zawarty w dziale VI stanowi, że w uchwale i zarządzeniu nie powtarza się przepisów ustaw, ratyfikowanych umów międzynarodowych, rozporządzeń. Po myśli § 143 tego rozporządzenia zasady wyrażone w dziale VI z wyjątkiem § 141 mają zastosowanie do aktów prawa miejscowego, a zatem przepis 137 rozporządzenia ma odpowiednie zastosowanie w niniejszej sprawie.
W myśl utrwalonego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego powtarzanie regulacji ustawowych w aktach podstawowych jest niezgodne z zasadami legislacji, albowiem mogłoby prowadzić do odmiennej interpretacji w kontekście powtarzającej go uchwały i przez to zmiany intencji prawodawcy (porównaj wyroki NSA z dnia 12.04.2002 r., sygn. akt I SA/Kr 259/02. M. Prawn. Z 2003 r. nr 17 str. 802, z dnia 14.10.1999 r., sygn. akt II SA/Wr 1179/98, OSS z 2000 r., nr 1 poz. 17, z dnia 20.08.1996 r. SA/Wr 2761/95 nie publ.).
W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że zawarcie w uchwale rady gminy jeszcze raz tego co jest już zawarte w obowiązującej ustawie, a tym bardziej dodanie unormowania odmiennie regulującego zakres ustawowy jest istotnym naruszeniem prawa, którego waga pociąga za sobą wyeliminowanie uchwały w zaskarżonej części z obrotu prawnego poprzez stwierdzenie jej nieważności (w odniesieniu do paragrafu pierwszego).
Mając na względzie przedstawione okoliczności należało na podstawie art. 147 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzec jak w sentencji.
Rozstrzygniecie w punkcie 2 wyroku oparte jest o przepis art. 152 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.