W odpowiedzi na skargę Gmina Krapkowice wniosła o jej oddalenie w całości podnosząc, że nie naruszyła przepisu zawierającego upoważnienie ustawowe do wydania zaskarżonego aktu, tj. art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem Gminy, w przepisie tym ustawodawca upoważnił radę gminy do ustalenia "szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia", nie ustanawiając ograniczenia, co do górnej granicy wysokości ponoszonych opłat. Dalej organ wywodził, że jedyne ograniczenia odnośnie zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia ustawa ustanawia w art. 97 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, stanowiąc, że "osoby nie ponoszą opłat, jeżeli dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kryterium dochodowego", Gmina zaś nie naruszyła powyższego przepisu ustanawiając zasadę, że odpłatności nie ponoszą osoby o dochodzie wynoszącym nawet nie, do 100%, ale do 150% kryterium dochodowego. Gmina nie zgodziła się również z twierdzeniem strony skarżącej, iż działalność ośrodka wsparcia w zakresie przygotowywania posiłków miała charakter komercyjny, czy też, że ośrodek prowadzi działalność zarobkową, zwracając uwagę na § 3 ust 2 pkt 4 przedmiotowej uchwały stanowiący o odpłatności 200% za "wsad do kotła". Podkreśliła, że koszt "wsadu do kotła" stanowi jedynie cześć kosztów poniesionych na przygotowanie posiłku, oczywistym jest, jak podnosiła Gmina Krapkowice, że oprócz "wsadu do kotła", a więc produktów żywnościowych, Ośrodek w celu przygotowania posiłku musi ponieść jeszcze inne koszty, takie jak koszt mediów (prąd, gaz, woda), koszty transportu i przechowania produktów, koszt robocizny. Zatem, nie można zasadnie twierdzić, że ustalenie odpłatności na poziomie 200% kosztów "wsadu do kotła" oznacza prowadzenie przez Ośrodek działalności zarobkowej, skoro koszt ten stanowi jedynie część kosztów poniesionych na przygotowanie posiłków.
Jednocześnie organ zwrócił uwagę, że w zaskarżonej uchwale nie naruszono innych przepisów ustawy o pomocy społecznej, w tym przepisów art. 16 ust. 1 i 17 ust. 2 pkt 3. Stosownie, bowiem do art. 17 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej do zadań własnych gminy należy prowadzenie i zapewnienie miejsc w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia o zasięgu gminnym oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki. Natomiast według art. 16 w/w ustawy obowiązek zapewnienia realizacji zadań pomocy społecznej spoczywa na jednostkach samorządu terytorialnego oraz na organach administracji rządowej w zakresie ustalonym ustawą. Cytowane przepisy, jak podkreślił organ, w żaden sposób nie odnoszą się do wysokości opłat za pobyt w ośrodkach wsparcia. Art. 16 wskazuje podmioty odpowiedzialne za realizację zadań z pomocy społecznej, a z kolei art. 17 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej przesądza, że prowadzenie i zapewnienie miejsc w ośrodkach wsparcia o zasięgu gminnym oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki należy do zadań własnych gminy, z tym że nie są to zadania o charakterze obowiązkowym, bo takie zostały wymienione w art. 17 ust. 1 ustawy. Gmina zwróciła uwagę, powołując się na piśmiennictwo prawa pomocy, że realizacja pozostałych zadań pomocy społecznej ( a więc fakultatywnych) powinna wynikać z rozeznania potrzeb mieszkańców gminy. Zakres realizacji tych zadań jest uzależniony od możliwości finansowych gminy. Skoro więc przedmiotowe zadanie nie należy do zadań obowiązkowych gminy, a zakres realizacji tego zadania winien być uzależniony od możliwości finansowych gminy, zdaniem przeciwnika skargi zapis uchwały przewidujący odpłatność w wysokości 200% za posiłek w domu Dziennego Pobytu dla osób o najwyższym dochodzie (dochód powyżej 250% kryterium dochodowego) nie narusza prawa. W końcowej części swojego pisma procesowego Strona przeciwna wskazała, że zapisy o analogicznej treści jak w zaskarżonej uchwale zawierają uchwały innych rad gmin województwa opolskiego.