W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji M. K. zarzuciła, że organ nie zbadał, czy jej mąż był uprawniony do świadczeń na rodzinę w państwie, w którym pracował w tym okresie. Podniosła, że jej mąż nie pobierał za granicą w spornym okresie żadnych świadczeń. Zaznaczyła, że w okresie tym ona i jej dzieci byli zameldowani na terenie Polski, a organ tego nie zbadał. Stwierdziła ponadto, że nie może ponosić konsekwencji opieszałości organu, który wszczął postępowanie dopiero w 2019 r. i nalicza odsetki za okres od 2016 r. Podała także, iż nie było możliwe załatwienie świadczeń rodzinnych za granicą, gdyż firma, w której mąż pracował była niewiarygodna. Wskazała, że zgadza się jedynie na zwrot świadczenia na syna K. K., oczywiście bez żadnych odsetek, ale nie wie dlaczego została pozbawiona zasiłku na córki.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił i omówił podstawę prawną orzekania w sprawie. Kolegium stwierdziło, że organ pierwszej instancji prawidłowo uznał, iż konsekwencją wydania decyzji w trybie art. 16 ust. 6 ustawy (z uwagi na zastosowanie przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego) i pozbawienia strony prawa do świadczenia wychowawczego jest orzeczenie przez organ, na podstawie art. 25 ust. 2 pkt 3 ustawy, o nienależnie pobranym świadczeniu wychowawczym. Przy tym okoliczność pobierania świadczeń w innym Państwie Członkowskim pozostaje bez wpływu na konieczność zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych. Powołując się na orzecznictwo sądowe Kolegium uznało, że samo uprawnienie do świadczeń rodzinnych ojca dzieci w ustawodawstwie kraju zatrudnienia (czyli możliwość złożenia wniosku w tym przedmiocie) przesądza o właściwości tego kraju do wypłaty należnych świadczeń rodzinnych.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu pełnomocnik M. K. zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy oraz naruszenie przepisów prawa materialnego.
Zarzuty natury procesowej dotyczą naruszenia: art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256) - zwanej dalej K.p.a., przez odstąpienie od podjęcia kroków zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy; art. 77 § 1 K.p.a. przez odstąpienie od zebrania i rozpatrzenia w wyczerpujący sposób całości materiału dowodowego w sprawie. Zarzut procesowy obejmuje również błąd w ustaleniach faktycznych przez pominięcie faktu, że skarżąca pozostaje w separacji faktycznej ze swoim mężem P. K. oraz brak ustalenia, że mąż strony pracował wówczas zarówno na terenie [...], [...], jak i innych krajów UE, w związku z czym nie stał się osobą uprawnioną do świadczeń na swoją rodzinę, bo nigdy nie otrzymał od pracodawcy zaświadczenia dotyczącego zatrudnienia, a firma ta nie jest do zidentyfikowania w rejestrze firm.
Zarzut naruszenia prawa materialnego obejmuje kilka kwestii. Po pierwsze, naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez jego niezastosowanie, co skutkowało brakiem uznania, że skarżąca uprawniona jest do korzystania ze świadczeń przyznanych decyzją Wójta w Polsce aż do końca okresu świadczeniowego. Po drugie, naruszenie art. 30 ust. 1 i 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez ich błędne zastosowanie, a w konsekwencji nieprzeprowadzenie ustaleń co do okoliczności, w jakich strona wystąpiła o przyznanie jej zasiłku rodzinnego, a w szczególności czy można przypisać jej tzw. złą wiarę i świadome wprowadzenie w błąd organu administracji, czy też świadczenie zostało pobrane w okolicznościach, które takiego negatywnego zachowania strony w żaden sposób nie uzasadniają. Po trzecie, naruszenie art. 22 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy przyjęcie i prawidłowe zastosowanie tego przepisu skutkowałoby uznaniem, że świadczenie wychowawcze wypłaca się temu z rodziców, który faktycznie sprawuje opiekę nad dzieckiem. Po czwarte, naruszenie art. 25 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. uznanie, że pobrane świadczenie jest świadczeniem nienależnie pobranym, podczas gdy organ odwoławczy nie dokonał ustaleń w zakresie faktu, że mąż skarżącej de facto nigdy nie uzyskał w skarżonym terminie uprawnienia do świadczeń na swoją rodzinę w obcym państwie. Po piąte, naruszenie art. art. 71 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, poprzez wydanie decyzji sprzecznej z gwarantowanymi w tych przepisach prawami skarżącej.