Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 listopada 2010 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.
Decyzją z dnia [...], nr [...], opartą o przepis art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 9 ust. 1 pkt 14 i art. 71 ust. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej K.p.a., Prezydent Miasta Opola orzekł o uznaniu J. M. za osobę bezrobotną od dnia 26 lipca 2010 r. i odmówił przyznania mu prawa do zasiłku. W uzasadnieniu decyzji organ podał, że w dniu rejestracji, tj. 26 lipca 2010 r. J. M. przedłożył świadectwo zwolnienia z Zakładu Karnego nr [...] we W. wraz z zaświadczeniem o zarobkach za okres pracy w tym Zakładzie. Na podstawie powyższych dokumentów ustalono, że J. M. w okresie pozbawienia wolności był zatrudniony przez okres co najmniej 365 dni. Organ uznał jednak, wobec okoliczności, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy nie stanowiła kwota co najmniej połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę, iż w/w prawo do zasiłku skarżącemu nie przysługuje.
W odwołaniu od powyższej decyzji J. M. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do zasiłku, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, argumentując, że znacznie przekroczył okres pracy wymagany przed zarejestrowaniem w Urzędzie Pracy do otrzymania przedmiotowego zasiłku. Ponadto odwołujący powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 lutego 2010 r., sygn. akt P 20/09, którym uznano za niekonstytucyjny przepis art. 123 § 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.) w zakresie, w jakim zawiera słowo "połowy", a które odnosi się do minimalnego wynagrodzenia skazanego. Wskazał również, że po wejściu w życie tego wyroku wynagrodzenie przysługujące skazanemu zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy powinno być ustalane w sposób zapewniający osiągnięcie co najmniej minimalnego wynagrodzenia.
W wyniku rozpatrzenia odwołania, decyzją z dnia [...], nr [...], Wojewoda Opolski - działając na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 71 ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Uzasadniając swoje stanowisko organ odwoławczy na wstępie odwołał się do treści art. 71 ust. 3 w/w ustawy oraz wskazał na wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę, obwiązującego w latach 2007 - 2010 r. Następnie podał, że na podstawie akt sprawy ustalił, iż J. M. karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 6 kwietnia 2007 r. do 20 lipca 2007 r. Ponadto w okresie 18 miesięcy przed pozbawieniem wolności, tj. od 5 października 2005 r. do 5 kwietnia 2007 r., odwołujący nie wykonywał żadnej pracy, natomiast podczas odbywania kary był zatrudniony i osiągnął wynagrodzenie w wysokości 50% minimalnego wynagrodzenia w miesiącach od czerwca do listopada 2008 r. oraz w miesiącu styczniu, wrześniu, listopadzie, grudniu 2009 r. i marcu 2010 r., tj. łącznie przez 336 dni. W oparciu o powyższe organ przyjął, że J. M. nie udokumentował określonego w art. 71 ust. 3 przedmiotowej ustawy okresu uprawniającego do zasiłku wynoszącego 365 dni.