Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk - spr. Sędzia NSA Gerard Czech Protokolant St. inspektor sądowy Grażyna Jankowska -Stykała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi K. T. i T. Z. na uchwałę Rady Miejskiej w Ozimku z dnia 23 maja 2016 r., Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
Pismem dnia 19 sierpnia 2016 r. K. T. i T. Z., reprezentowani przez pełnomocnika, po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu uchwałę Rady Miejskiej w Ozimku z dnia [...], Nr [...], w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w [...]. Wskazali, że uchwałę tę skarżą w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594). Podnieśli, że skarżona uchwała została wydana z naruszeniem ich interesu prawnego i uprawnień poprzez naruszenie następujących przepisów:
1) art. 14 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 - zwanej dalej u.p.z.p.) w ten sposób, że zakres prac poprzedzających postępowanie planistyczne był nieadekwatny do zmian wprowadzanych na mocy zaskarżonej uchwały;
2) art. 17 pkt. 9 u.p.z.p. z powodu nieuwzględnienia informacji płynących od organów uzgadniających np. Opolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. W pierwotnym postanowieniu ww. organ zakazał ingerowania w historyczną zabudowę i wówczas sprawa miała nr [...], lecz na skutek "odpowiedniej ingerencji" sprawie zmieniono numer na [...]. oraz osobę ją prowadzącą i organ ten "dziwnym sposobem" zmienił stanowisko, podczas gdy nie zmienił się ani projekt planu ani sytuacja w terenie;
3) art. 17 pkt 12 u.p.z.p. z powodu nierozpatrzenia zgłoszonych uwag, a jedynie "odpisanie na nie" w niedyplomatyczny sposób;
4) art. 42 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2013 r., poz. 1235 - zwanej dalej u.o.o.ś.), przez brak załączenia do przyjętego planu miejscowego uzasadnienia zawierającego informacje o udziale społeczeństwa w postępowaniu oraz o tym, w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę i w jakim zakresie zostały uwzględnione uwagi i wnioski zgłoszone w związku z udziałem społeczeństwa;
5) art. 43 u.o.o.ś. z uwagi na brak podania do publicznej wiadomości informacji o przyjęciu dokumentu i o możliwościach zapoznania się z jego treścią oraz z uzasadnieniem i podsumowaniem;
6) art. 53 u.o.o.ś. przez brak uzgodnienia z właściwymi organami zakresu i stopnia szczegółowości informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko, a także uwzględnienie tej prognozy, w sytuacji gdy zawiera informacje i wnioski sprzeczne ze stanem faktycznym i prawnym sprawy oraz właściwościami terenu, który miała analizować;
7) art. 55 ust. 3 u.o.o.ś. przez brak załączenia do przyjętego planu miejscowego podsumowania zawierającego uzasadnienie wyboru przyjętego dokumentu w odniesieniu do rozpatrywanych rozwiązań alternatywnych, a także pozostałe wymagane informacje.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności uchwały w całości oraz zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu podali, iż nie powinno budzić wątpliwości istnienie po ich stronie interesu prawnego we wniesieniu skargi i w tym, że zaskarżoną uchwałą został on naruszony. Jego podstawą są normy rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, które w tej sprawie zostały przekroczone. Tę okoliczność, zdaniem skarżących, potwierdza pismo WIOŚ w Opolu z dnia 12 czerwca 2016 r. Skarżona uchwała umożliwi rozbudowę istniejącej huty, a to spowoduje zwiększenie już notowanych przekroczeń. Ponadto, źródłem ich interesu jest art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń, albowiem skarżący zgłosili zakłócanie spokoju przez funkcjonującą hutę - sprawa prowadzona przez KP w [...], nr [...]. Uznali również, że na skutek uchwały stworzono możliwość rozbudowy ciągów komunikacyjnych, co spowoduje ograniczenie i ewentualne odjęcie prawa własności nieruchomości skarżących.