Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Asesor Sądowy Elżbieta Naumowicz Protokolant Referent - stażysta Mariola Górska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi Zakładów A sp. z o.o. w Z. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Opolu z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej przez Zakłady A Spółka z o.o. w Z. jest decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Opolu z dnia [...], nr [...], który działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 KPA utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krapkowicach z dnia [...], nr [...], stwierdzającą u A. L. chorobę zawodową - przewlekłą chorobę układu ruchu wywołaną sposobem wykonywania pracy - przewlekłe zapalenie nadkłykci bocznych obu kości ramiennych, wymienioną w poz. 19 pkt 6 wykazu chorób zawodowych, określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115), zwanego dalej rozporządzeniem.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, iż A. L. była badana w dwóch jednostkach orzeczniczych. Po otrzymaniu orzeczenia Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Opolu z siedzibą w Kędzierzynie - Koźlu skorzystała z przysługującego jej w myśl § 7 ust. 1 rozporządzenia prawa do żądania ponownego badania przez jednostkę orzeczniczą II stopnia. W ocenie organu odwoławczego nie ma w takim stanie rzeczy powodu do kierowania A. L. na kolejne badania. Organ podkreślił, iż badania dotyczące chorób zawodowych nie mają charakteru organoleptycznych. Są to badania inwazyjne związane z ingerencją w organizm człowieka, są one bolesne, a nawet ryzykowane dla zdrowia, stąd też narażanie pracownika na ryzyko i stres związane z kolejnymi badaniami jest nieuzasadnione. Organ podniósł również, iż w sprawie A. L. orzekały dwie jednostki służby zdrowia, które przedstawiły odmienne rozpoznania. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Opolu z siedzibą w Kędzierzynie - Koźlu orzekł o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, z kolei Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu rozpoznał chorobę zawodową. Organ odwoławczy wyjaśnił, iż jako wiarygodne w przedmiotowej sprawie uznał orzeczenie Instytutu, ponieważ w orzeczeniu Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy wskazano, że schorzenie narządu ruchu u A. L. wynika z zaburzeń metabolicznych i hormonalnych związanych z okresem pomenopauzalnym, bez wskazania wyników badań, które upoważniałyby do takiego rozpoznania. Ponadto w orzeczeniach lekarskich i opiniach uzupełniających Instytutu w przeciwieństwie do orzeczeń jednostki I szczebla diagnostycznego wskazano, jakim badaniom poddana została A. L. i co te badania wykazały, a nadto na ich podstawie wykluczono istnienie powyższej etiologii schorzenia. Organ podkreślił, iż przy orzekaniu o chorobach zawodowych spowodowanych sposobem wykonywania pracy bardzo istotne jest przeprowadzenie diagnostyki różnicowej celem wykluczenia ogólnoustrojowych czynników będących często przyczyną tego typu schorzeń. Taką też diagnostykę przeprowadził Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia w Sosnowcu. Jak wynika z jego orzeczeń z dnia 28 listopada 2003 r. i z dnia 24 września 2004 r. przyczyną schorzenia u A. L. było obciążenie mięśni prostowników palców i nadgarstka, których punktem przyczepu są nadkłykcie boczne kości ramiennych. Analiza sposobu wykonywania pracy przez w/w pracownicę, zarówno podczas obsługi klawiatury komputera, jak i archiwizowania taśm, prowadzi do wniosku, że czynności zawodowe wiązały się z takim obciążeniem. Organ biorąc po uwagę właściwości osobnicze organizmu, wyniki badań Instytutu oraz przebieg schorzenia uznał, przyjmując zasadę przeważającego prawdopodobieństwa wynikającą z zapisu § 2 ust 1 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r., że podłożem choroby układu ruchu w przypadku A. L. był sposób wykonywania pracy w Zakładach A. Organ odwoławczy zaznaczył również, że przeprowadził dochodzenie w kierunku istnienia warunków sprzyjających zachorowaniu w innych miejscach zatrudnienia, ale jego wynik wykluczył taką możliwość. Zdaniem organu również fakt wykonywania prac domowych przez pracownicę nie może wykluczać rozpoznania choroby zawodowej w sytuacji, gdy czynności na stanowisku pracy wiązały się z obciążeniem mięśni prostowników palców i nadgarstka. Nie było także potrzeby dokonywania oceny zawartości dysku twardego komputera, przy którym pracowała A. L., gdyż uznany za wiarygodny, dokument zawierający zestawienie liczby wprowadzonych znaków z klawiatur komputerów w Zakładowym Ośrodku Obliczeniowym, zobrazował już stopień obciążenia pracą. Ostatecznie organ wskazał, iż Instytut przy orzekaniu o chorobie zawodowej nie pominął kwestii innych schorzeń A. - L. i związanego z tym leczenia farmakologicznego, stąd też oświadczenie świadka o zażywaniu przez A. L. leków przeciwastmatycznych nie stanowi nowego dowodu w sprawie.