Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 marca 2020 r. sprawy ze sprzeciwu J. M. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 15 października 2019 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy we wznowionym postępowaniu oddala sprzeciw.
Przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego stanowił sprzeciw wniesiony przez J. M. (zwanego dalej także "skarżącym"), od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu (zwanego dalej "organem", "Kolegium" lub "SKO"), z 15 października 2019 r., nr [...], którym uchylono w całości decyzję Prezydenta Miasta Opola z 10 maja 2019 r., nr [...] i przekazano do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji sprawę z wniosku B. G. i J. G. o uchylenie we wznowionym postępowaniu decyzji Prezydenta Miasta Opola z 18 lipca 2012 r., nr [...], wydanej w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.
Sprzeciw został wniesiony w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Na wniosek B. M. i J. M. (zwanych dalej: "inwestorami"), 18 lipca 2012 r., Prezydent Miasta Opola wydał decyzję nr [...], ustalającą warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie [...] z dodatkowym stanowiskiem do [...], na działce nr a k.m. [...], obręb [...], w Opolu przy ul.[...].
Wnioskiem z 9 marca 2013 r. B. G. i J. G. (zwani dalej: "wnioskodawcami") wystąpili do Prezydenta Miasta Opola o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją. Jako podstawę wznowienia wskazali przesłankę z art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego argumentując, że jako właściciele działki nr b, bezpośrednio sąsiadującej z terenem inwestycji, bez własnej winy nie brali udziału w postępowaniu, a o wydaniu decyzji dowiedzieli się 22 sierpnia 2013 r.
Prezydent Miasta Opola postanowieniem z 4 października 2013 r., nr [...], wznowił postępowanie w ww. sprawie.
Następnie, 9 grudnia 2013 r., wydał postanowienie o odmowie wznowienia przedmiotowego postępowania. Na skutek zażalenia wnioskodawców postanowienie to zostało uchylone przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu postanowieniem z 18 lutego 2014 r., a sprawa została przekazana organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, decyzją z 22 kwietnia 2014 r., nr [...], Prezydent Miasta Opola odmówił uchylenia decyzji własnej z 18 lipca 2012 r., stwierdzając, że żądanie wznowienia postępowania nie pochodzi od strony. Po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez wnioskodawców od powyższej decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, decyzją z 15 września 2014 r., nr [...] , uchyliło tę decyzję w całości i odmówiło uchylenia decyzji Prezydenta Miasta Opola z 18 lipca 2012 r. uznając, że wnioskodawcom nie przysługiwał przymiot strony postępowania zakończonego tą decyzją.
Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu zaskarżona została przez wnioskodawców do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, który wyrokiem z 5 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Op 641/14, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Opola z 22 kwietnia 2014 r. nr [...]. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, że stronami w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy, poza inwestorem, są właściciele (użytkownicy wieczyści) nieruchomości, na której inwestycja ma być realizowana, a także działek sąsiednich i innych (dalszych) znajdujących się w zasięgu oddziaływania inwestycji, o czym należy rozstrzygać z uwzględnieniem art. 6 ust. 2 pkt 2 oraz art. 54 pkt 2 lit. d w zw. z art. 64 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pojęcie "oddziaływania" musi być rozumiane jako wpływ na nieruchomości sąsiednie, jak też na te, które nie graniczą bezpośrednio z nieruchomością, na której ma być realizowana inwestycja. Granice oddziaływania wyznacza oddziaływanie, polegające w szczególności na emisji zanieczyszczeń czy powodowaniu nadmiernego hałasu. Ocena prawna dopuszczalności stwierdzonych wpływów powinna się opierać na przepisach prawa powszechnie obowiązującego, dotyczących tych sfer oddziaływania (np. prawo ochrony przyrody, prawo wodne). Na zasadzie art. 28 k.p.a., źródłem interesu prawnego może być prawo cywilne, w tym rzeczowe, zwłaszcza prawo własności bądź użytkowanie wieczyste. Wobec tego, że decyzja ustalająca warunki zabudowy dotyczy inwestycji dopiero planowanej, stąd przewidywany wpływ ma charakter potencjalny, przyszły i możliwy. W rozumieniu art. 28 k.p.a. istoty interesu prawnego należy upatrywać w jego związku z konkretną normą prawa materialnego, na podstawie której w postępowaniu administracyjnym określony podmiot, w określonym stanie faktycznym, może domagać się konkretyzacji jego uprawnień lub obowiązków, a także żądać przeprowadzenia kontroli określonego aktu lub czynności w celu ochrony jego praw i obowiązków przed naruszeniami dokonanymi tym aktem. Takim przepisem jest m.in. art. 140 i 144 k.c. Osoba trzecia ma interes prawny wynikający z tych przepisów do uczestniczenia jako strona w postępowaniu administracyjnym, w wyniku którego zapaść może lub zapadła decyzja tak kształtująca stosunki na nieruchomości (sposób korzystania z niej), iż będzie to miało wpływ na sposób wykonywania przez nią prawa własności. Dotyczy to w szczególności postępowania ustalającego warunki zabudowy dla inwestycji, której oddziaływanie na tereny sąsiednie może odpowiadać przesłankom z art. 144 K.c. i zakłócać ponad przeciętną miarę korzystanie z nieruchomości sąsiednich, narażonych na takie zakłócenie. Sąd dostrzegł, że wnioskodawcy powołali się na powyższe przepisy, wskazując na wiele uciążliwości związanych z funkcjonowaniem planowanej inwestycji, których organy nie przeanalizowały. W szczególności nie dokonano ustaleń w zakresie lokalizacji planowanej inwestycji (np. odległość, dopuszczalny hałas na tym terenie w dzień i nocy) w stosunku do ich działki. Z decyzji kończącej postępowanie objęte wnioskiem o wznowienie wynika tymczasem, że teren inwestycji położony jest w rejonie uciążliwego oddziaływania komunikacji drogowej, "w związku z czym w projekcie budowlanym oraz w zagospodarowaniu terenu należy przewidzieć rozwiązania obniżające tą uciążliwość". Ustalając zakres oddziaływania inwestycji organy powinny były uwzględnić fakt, że występujący już obecnie hałas jest nadmierny oraz to, że sporna inwestycja ma jednak szczególny charakter (praca urządzeń w dzień i nocy w każdy dzień). Nie ma natomiast znaczenia to, że nie jest ona kwalifikowana, w oparciu o przepisy regulujące ochronę środowiska, jako mogąca znacząco oddziaływać na środowisko, bowiem nie z takiej przyczyny wnioskodawcy wywodzą jej negatywne oddziaływania na ich własność. Stwierdzając, że brak wskazanych ustaleń uniemożliwia ocenę rzeczywistego oddziaływania inwestycji na sferę uprawnień i obowiązków wnioskodawców Sąd uznał, że organy naruszyły art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ponownie przeprowadzonym postępowaniu Sąd nakazał organowi pierwszej instancji uzupełnić materiał dowodowy w niezbędnym zakresie i dokonać ponownej oceny interesu prawnego wnioskodawców, z uwzględnieniem dokonanej oceny prawnej, w szczególności analizując wpływ zamierzenia inwestycyjnego na sferę uprawnień wnioskodawców związanych z korzystaniem z nieruchomości, będącej ich własnością.