Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Jeżewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant Sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2007 r. sprawy ze skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Kietrzu z dnia 30 marca 2006 r. nr XL/224/2006 w przedmiocie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości, 2) określa, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Gminy Kietrz na rzecz Wojewody Opolskiego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
W dniu 30 marca 2006 r. Rada Miejska w Kietrzu, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) oraz art. 4 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jednolity Dz. U. z 2005 Nr 236, poz. 2003 r.), po zasięgnięciu opinii Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Głubczycach, podjęła uchwałę nr XL/224/2006 w sprawie uchwalenia regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Kietrz.
Na powyższą uchwałę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu wniósł Wojewoda Opolski, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. W uzasadnieniu skargi Wojewoda Opolski podniósł, iż wydany akt stanowi wykonanie ustawowego upoważnienia z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008 - zwaną dalej ustawą), zobowiązującego organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego do określenia w; drodze regulaminu szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy w kwestiach wyliczonych w art. 4 ust. 2 pkt 1- 8 ustawy. Stwierdził, że powyższe unormowanie ma walor przepisu powszechnie obowiązującego w rozumieniu art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Natomiast Rada Miejska w art. 5 ust. 1 pkt 13 regulaminu określiła zasady mycia pojazdów samochodowych poza myjniami, natomiast nie umieściła w regulaminie wymagań obejmujących naprawy pojazdów samochodowych poza warsztatami naprawczymi. Uchwała Rady Miejskiej nie wypełniła przeto dyspozycji przepisu art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy, zgodnie z którym regulamin powinien zawierać postanowienia dotyczące wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących mycie i naprawy pojazdów samochodowych poza myjniami i warsztatami naprawczymi. Norma prawna wyrażona w art. 4 ust. 2 ustawy jest normą o charakterze bezwzględnie obowiązującą, zatem zdaniem organu, niespełnienie którejkolwiek z przesłanek w niej zawartych skutkuje zawsze bezwzględną nieważnością uchwały, stąd wniósł o stwierdzenie nieważności regulaminu w całości. Poza tym Wojewoda Opolski wskazał, że przedmiotowy regulamin zawiera inne postanowienia istotnie naruszające prawo.
Dokonując oceny zaskarżonej uchwały, powołując się na utrwalone orzecznictwo, zauważył, iż z normatywnego charakteru regulaminu wynika konieczność formułowania zawartych w nim postanowień jedynie na podstawie i w granicach upoważnienia ustawowego, precyzyjnie i kompleksowo realizujących delegację ustawową, pozbawionych jednocześnie powtórzeń przepisów powszechnie obowiązujących zawartych w innych aktach normatywnych, a w szczególności w aktach rangi ustawowej. Co oznacza, że akty prawa miejscowego stanowione przez organy jednostek samorządu terytorialnego uzupełniają jedynie przepisy powszechnie obowiązujące, kształtujące prawa i obowiązki ich adresatów. Z istoty aktu prawa miejscowego wynika niedopuszczalność takiego działania organu realizującego delegację ustawową, które polega na powtarzaniu bądź modyfikacji wiążących norm o charakterze powszechnie obowiązującym. Zdaniem organu nadzoru, zakaz powtarzania regulacji ustawowych wynika również z § 149 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908), według którego w akcie normatywnym niższym rangą niż ustawa bez upoważnienia ustawowego nie formułuje się definicji ustalających znaczenia określeń ustawowych; w szczególności w akcie wykonawczym nie formułuje się definicji, które ustalałyby znaczenia określeń zawartych w ustawie upoważniającej.