Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Jeżewska - spr. Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędzia NSA Jerzy Krupiński Protokolant St. inspektor sądowy Iwona Dąbrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą w [...] na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 5 grudnia 2016 r., nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia odszkodowania za prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A Spółka Akcyjna z siedzibą w [...], Oddział [...] we [...] (dalej: skarżąca lub Spółka) jest decyzja Wojewody Opolskiego z 5 grudnia 2016 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Brzeskiego z 20 kwietnia 2016 r., nr [...], odmawiającą ustalenia odszkodowania za prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka a o powierzchni 0,0857 ha, [...], obręb [...], dla której Sąd Rejonowy w [...] prowadzi księgę wieczystą nr [...].
Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym:
Podaniem z 8 października 2015 r. Spółka zwróciła się do Starosty Brzeskiego z wnioskiem o ustalenie odszkodowania za utratę praw do nieruchomości położonej w gminie [...] o nr a, która z mocy prawa stała się własnością Skarbu Państwa w związku z wydzieleniem tej działki pod drogę publiczną, na podstawie ostatecznej decyzji Wójta Gminy [...] z 14 stycznia 2014 r., zatwierdzającej podział nieruchomości, zwanej dalej decyzją podziałową, stosownie do przepisu art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U z 2010 r. nr 102, poz. 651, z późn. zm.).
Następnie decyzją z 20 kwietnia 2016 r., nr [...], Starosta Brzeski odmówił ustalenia odszkodowania za prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości gruntowej. W uzasadnieniu, po zrelacjonowaniu stanu faktycznego i zacytowaniu art. 98 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U z 2015 r. poz. 1774, z późn. zm. - dalej: ustawa) , organ wskazał, że w pierwszej kolejności obowiązany był do ustalenia, czy w wyniku decyzji podziałowej działka nr a przestała być przedmiotem użytkowania wieczystego Spółki. Jednocześnie organ pierwszej instancji podkreślił, że w decyzji podziałowej nie zostało podane jakie przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego mają działki powstałe w wyniku podziału. Zaznaczył, że z zebranych w toku postępowania dowodów, w szczególności z wydanego w dniu 17 lutego 2016 r. przez Wójta Gminy [...] wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy [...] oraz pisma z 18 lutego 2016 r. jednoznacznie wynika, iż przedmiotowa działka zarówno obecnie, jak i w chwili wydania decyzji podziałowej, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest w części południowo - zachodniej pod drogi i ulice klasy głównej i klasy zbiorczej, w części północno - wschodniej pod tereny kolei, dworców i stacji pasażerskich. Wskazując, że podstawę prawną podziału stanowił art. 95 ust. 8 ustawy Starosta argumentował, że organ zatwierdzający podział bada jedynie, czy nieruchomość podana podziałowi znajduje się na terenie zamkniętym i czy podział nie jest sprzeczny z przepisami odrębnymi. W takim postępowaniu nie ocenia się natomiast podziału pod kątem wydzielenia nieruchomości z przeznaczeniem na inny cel, w tym pod drogę publiczną. Dalej organ podał, że w myśl art. 98 ustawy wydzielenie działki pod drogę publiczną może nastąpić, jeżeli obszar wydzielanej działki jest przeznaczony pod taką drogę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Wywodził, że skoro działka nr c w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego tylko w części (ok.1/2 powierzchni działki) przeznaczona została pod drogi i ulice klasy głównej i klasy zbiorczej, zatem nie mógł po jej wydzieleniu zaistnieć skutek, o którym mowa w art. 98 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, zdaniem organu, podział został dokonany niezgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i w związku z tym, działka nr a nie stała się własnością Skarbu Państwa z mocy prawa, a prawo użytkowania wieczystego przysługujące Spółce nie wygasło z dniem, w którym decyzja podziałowa stała się ostateczna. Końcowo Starosta zauważył, że skoro podział był przeprowadzony na podstawie art. 95 pkt 8 ustawy, tj. niezależnie od ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to nie można do skutków tego podziału stosować art. 98 ustawy, który jest ściśle związany z trybem podziału zgodnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Podkreślił, że skoro działka nr a nadal pozostaje w użytkowaniu wieczystym Spółki i stanowi teren zamknięty to brak jest podstaw prawnych do ustalenia odszkodowania na podstawie art. 98 ust. 3 ustawy.