Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Opolskiego w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2020 r. sprawy ze skargi Gminy Opole na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Opolskiego z dnia 7 stycznia 2020 r., nr IN.I.743.113.2019.KD w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1) uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, 2) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz Gminy Opole kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie strona 1/10

W dniu 28 listopada 2019 r. Rada Miasta Opola, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506, z późn. zm.), zwanej dalej u.s.g., oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowania przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, z późn. zm.), zwanej dalej u.p.z.p., podjęła uchwałę Nr XIX/384/19 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulicy ks. B. D. w Opolu (zwanego w skrócie "planem").

Powyższa uchwała wraz z załącznikami i dokumentacją prac planistycznych wpłynęła do Wojewody Opolskiego, jako organu nadzoru, w dniu 5 grudnia 2019 r., w celu oceny jej zgodności z prawem.

Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, organ nadzoru pismem z dnia 30 grudnia 2019 r. zawiadomił Przewodniczącego Rady Miasta Opola o wszczęciu z urzędu postępowania nadzorczego.

W piśmie z dnia 2 stycznia 2020 r. Przewodniczący Rady Miasta Opola przedstawił wyjaśnienia Prezydenta Miasta Opola odnośnie do zarzutów sformułowanych przez organ nadzoru.

Następnie Wojewoda Opolski, działając na podstawie art. 91 ust. 5 u.s.g. oraz art. 28 ust. 1 u.p.z.p., rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 7 stycznia 2020 r., nr IN.I.743.113.2019.KD (ogłoszone w Dz. Urz. Woj. Opolskiego z dnia 7 stycznia 2020 r. poz. 461), stwierdził nieważność w całości ww. uchwały Nr XIX/384/19. Rozstrzygnięcie to zostało przekazane Przewodniczącemu Rady Miasta Opola i Prezydentowi Miasta Opola w dniu 8 stycznia 2020 r., za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie, Wojewoda wskazał na naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. z powodu braku ustaleń w planie minimalnej liczby miejsc do parkowania pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. W zakresie postawionego zarzutu organ nadzoru analizował stosowne regulacje planu (wymienione w rozstrzygnięciu), ustalające obowiązek zapewnienia miejsc do parkowania i wywiódł, że przyjęta w uchwale definicja miejsc postojowych odnosi się do samochodów osobowych, podczas gdy art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. ustala obowiązek takiej regulacji bez względu na liczbę zwykłych miejsc do parkowania. Dalej argumentował, że w świetle omawianego przepisu obowiązującym elementem planu jest ustalenie minimalnej liczby miejsc do parkowania, w tym miejsc przeznaczonych do parkowania pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. Także § 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., Nr 164, poz. 1587), zwanego dalej rozporządzeniem, określa wymogi planu w zakresie rozbudowy i budowy systemów komunikacji, m.in. jako obowiązek określenia ilości miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych. Z kolei pojęcie karty parkingowej przysługującej osobom niepełnosprawnym, do którego odwołuje się ustawodawca w u.p.z.p., wprowadziła ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990), w tym jej art. 8 ust. 1, ust. 2 i ust. 3a. Natomiast ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2068), zwana dalej ustawą o drogach publicznych, w art. 12a nakłada na organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach obowiązek wyznaczania stanowisk postojowych dla pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. Organ stwierdził, że przepisy te jednoznacznie wskazują, iż karty parkingowe służyć mają ułatwieniom w korzystaniu przez osoby niepełnosprawne z dróg publicznych i innych przestrzeni przeznaczonych na komunikację publiczną. Podkreślił też, że jedną z form realizacji zapisów Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku w dniu 13 grudnia 2006 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 1169, z późn. zm.), były zmiany przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, mające na celu znoszenie barier architektonicznych wobec osób starszych i niepełnosprawnych, np. art. 5 ust. 4 i 4a (winno być: art. 5 ust. 1 pkt 4 i 4a - uwaga Sądu). Elementem znoszenia barier w dostępie do usług publicznych, miejsc pracy i zapewnienia godziwych warunków zamieszkania jest budowa odpowiedniej liczby miejsc do parkowania dla osób niepełnosprawnych, co na gruncie u.p.z.p. wyraża się w obowiązku ustalenia w miejscowym planie minimalnej liczby miejsc do parkowania pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową, stosownie do art. 15 ust. 2 pkt 6 tej ustawy. Skoro Rada nie wypełniła tego obowiązku, to - zdaniem Wojewody - przedmiotowy plan został sporządzony z istotnym naruszeniem trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wobec czego należy stwierdzić nieważność całej uchwały. Jeśli zaś chodzi o ustaloną w planie definicję wysokości zabudowy, organ nadzoru zauważył, że organ gminy nie ustalił wysokości zabudowy dla obiektów innych niż budynki, które mogą być realizowane w ramach przeznaczenia uzupełniającego, tj. uzbrojenia terenu. W konsekwencji organ uznał, że doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzenia miejscowego planu, skutkującego nieważnością definicji ujętej w § 3 ust. 1 pkt 11 planu. Odnośnie do tego zarzutu Wojewoda wskazał na definicję sieci uzbrojenia terenu zawartą w art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2019 r. poz. 725, z późn. zm.).

Strona 1/10