Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 maja 2020 r. sprawy ze skargi Gminy Opole na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Opolskiego z dnia 7 stycznia 2020 r., nr IN.I.743.113.2019.KD w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1) uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, 2) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz Gminy Opole kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
W dniu 28 listopada 2019 r. Rada Miasta Opola, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506, z późn. zm.), zwanej dalej u.s.g., oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowania przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, z późn. zm.), zwanej dalej u.p.z.p., podjęła uchwałę Nr XIX/384/19 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulicy ks. B. D. w Opolu (zwanego w skrócie "planem").
Powyższa uchwała wraz z załącznikami i dokumentacją prac planistycznych wpłynęła do Wojewody Opolskiego, jako organu nadzoru, w dniu 5 grudnia 2019 r., w celu oceny jej zgodności z prawem.
Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, organ nadzoru pismem z dnia 30 grudnia 2019 r. zawiadomił Przewodniczącego Rady Miasta Opola o wszczęciu z urzędu postępowania nadzorczego.
W piśmie z dnia 2 stycznia 2020 r. Przewodniczący Rady Miasta Opola przedstawił wyjaśnienia Prezydenta Miasta Opola odnośnie do zarzutów sformułowanych przez organ nadzoru.
Następnie Wojewoda Opolski, działając na podstawie art. 91 ust. 5 u.s.g. oraz art. 28 ust. 1 u.p.z.p., rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 7 stycznia 2020 r., nr IN.I.743.113.2019.KD (ogłoszone w Dz. Urz. Woj. Opolskiego z dnia 7 stycznia 2020 r. poz. 461), stwierdził nieważność w całości ww. uchwały Nr XIX/384/19. Rozstrzygnięcie to zostało przekazane Przewodniczącemu Rady Miasta Opola i Prezydentowi Miasta Opola w dniu 8 stycznia 2020 r., za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej.
Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie, Wojewoda wskazał na naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. z powodu braku ustaleń w planie minimalnej liczby miejsc do parkowania pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. W zakresie postawionego zarzutu organ nadzoru analizował stosowne regulacje planu (wymienione w rozstrzygnięciu), ustalające obowiązek zapewnienia miejsc do parkowania i wywiódł, że przyjęta w uchwale definicja miejsc postojowych odnosi się do samochodów osobowych, podczas gdy art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. ustala obowiązek takiej regulacji bez względu na liczbę zwykłych miejsc do parkowania. Dalej argumentował, że w świetle omawianego przepisu obowiązującym elementem planu jest ustalenie minimalnej liczby miejsc do parkowania, w tym miejsc przeznaczonych do parkowania pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. Także § 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., Nr 164, poz. 1587), zwanego dalej rozporządzeniem, określa wymogi planu w zakresie rozbudowy i budowy systemów komunikacji, m.in. jako obowiązek określenia ilości miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych. Z kolei pojęcie karty parkingowej przysługującej osobom niepełnosprawnym, do którego odwołuje się ustawodawca w u.p.z.p., wprowadziła ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990), w tym jej art. 8 ust. 1, ust. 2 i ust. 3a. Natomiast ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2068), zwana dalej ustawą o drogach publicznych, w art. 12a nakłada na organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach obowiązek wyznaczania stanowisk postojowych dla pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową. Organ stwierdził, że przepisy te jednoznacznie wskazują, iż karty parkingowe służyć mają ułatwieniom w korzystaniu przez osoby niepełnosprawne z dróg publicznych i innych przestrzeni przeznaczonych na komunikację publiczną. Podkreślił też, że jedną z form realizacji zapisów Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku w dniu 13 grudnia 2006 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 1169, z późn. zm.), były zmiany przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, mające na celu znoszenie barier architektonicznych wobec osób starszych i niepełnosprawnych, np. art. 5 ust. 4 i 4a (winno być: art. 5 ust. 1 pkt 4 i 4a - uwaga Sądu). Elementem znoszenia barier w dostępie do usług publicznych, miejsc pracy i zapewnienia godziwych warunków zamieszkania jest budowa odpowiedniej liczby miejsc do parkowania dla osób niepełnosprawnych, co na gruncie u.p.z.p. wyraża się w obowiązku ustalenia w miejscowym planie minimalnej liczby miejsc do parkowania pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową, stosownie do art. 15 ust. 2 pkt 6 tej ustawy. Skoro Rada nie wypełniła tego obowiązku, to - zdaniem Wojewody - przedmiotowy plan został sporządzony z istotnym naruszeniem trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wobec czego należy stwierdzić nieważność całej uchwały. Jeśli zaś chodzi o ustaloną w planie definicję wysokości zabudowy, organ nadzoru zauważył, że organ gminy nie ustalił wysokości zabudowy dla obiektów innych niż budynki, które mogą być realizowane w ramach przeznaczenia uzupełniającego, tj. uzbrojenia terenu. W konsekwencji organ uznał, że doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzenia miejscowego planu, skutkującego nieważnością definicji ujętej w § 3 ust. 1 pkt 11 planu. Odnośnie do tego zarzutu Wojewoda wskazał na definicję sieci uzbrojenia terenu zawartą w art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2019 r. poz. 725, z późn. zm.).