Regulacji, o których mowa w art. 30 ust. 6 pkt 2 Karty Nauczyciela, nie sposób utożsamiać z kompetencją do ustalania warunków obliczania i wypłacania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i uznać za warunki obliczania i wypłacania dodatków do wynagrodzenia, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela, tj. dodatków: za wysługę lat, motywacyjnego, funkcyjnego, w tym z tytułu sprawowania funkcji wychowawcy klasy, oraz za warunki pracy, a określanych przez organ prowadzący szkołę na podstawie delegacji z art. 30 ust. 6 pkt 1 Kart Nauczyciela. Uprawnienie uzyskane przez organ prowadzący szkołę do określenia wysokości stawek dodatków oraz szczegółowych warunków ich przyznawania w oparciu o delegację z art. 30 ust. 6 pkt 1 Karty Nauczyciela, ma charakter szerszy oraz przyznane jest wprost. Tymczasem w drugim przypadku rola organu ogranicza się jedynie do uzupełnienia istniejącej już regulacji - Karty Nauczyciela. Wychodząc z założenia o językowej racjonalności i konsekwencji ustawodawcy, należy dojść do wniosku, że w treści art. 30 ust. 6 pkt 2 nie pozostawiono swobody organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego do przyjęcia własnych, odmiennych uregulowań. Gdyby bowiem wolą ustawodawcy było umożliwienie organom prowadzącym szkołę decydowania o nabywaniu i utracie prawa do wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe, to uczyniłby to wprost, w sposób wyraźny i niebudzący wątpliwości (por. wyrok WSA w Poznaniu z 21 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Po 202/10 i powołane tam orzecznictwo).
Reasumując, przepis art. 30 ust. 6 pkt 2 Karty Nauczyciela upoważnia organ prowadzący szkołę wyłącznie do ustalenia w ramach regulaminu szczegółowych warunków obliczania i wypłacania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i godziny doraźnych zastępstw. W przepisie tym nie mieści się delegacja do decydowania, kiedy nauczyciel zachowuje lub traci prawo do wynagrodzenia za niezrealizowane godziny ponadwymiarowe i godziny doraźnych zastępstw.
Z przedstawionych powyżej względów Sąd uznał, że art. 30 ust. 6 pkt 2 Karty Nauczyciela nie uprawniał do podjęcia postanowień wynikających z treści § 1 pkt 8 i pkt 9 zaskarżonej uchwały. Stąd też przyjęte regulacje w sposób istotny naruszają prawo, gdyż podjęte zostały na skutek przekroczenia delegacji ustawowej z art. 30 ust. 6 pkt 2 Karty Nauczyciela, co z kolei stanowi o naruszeniu art. 40 ust. 1 u.s.g. oraz art. 7 i art. 94 Konstytucji.
W kwestii oceny legalności zakwestionowanych przez Wojewodę zapisów § 1 pkt 17 i pkt 19 zaskarżonej uchwały Sąd stwierdził natomiast bezprzedmiotowość postępowania sądowoadministracyjnego.
Regulacje te, jak już wcześniej wspomniano, także zostały wyeliminowane z obrotu prawnego na mocy uchwały zmieniającej Rady Miejskiej w Wołczynie z dnia 22 stycznia 2020 r., Nr XVII/171/2020. Zgodnie z oświadczeniem Burmistrza Wołczyna zakwestionowane przepisy nie wywołały żadnych skutków prawnych związanych z ich stosowaniem. Wojewoda, w piśmie z 12 lutego 2020 r. potwierdził z kolei, że uchwała z dnia 22 stycznia 2020 r., Nr XVII/171/2020, została zbadana i jest zgodna z prawem. Ponadto, przychylił się do wniosku o umorzenie postępowania. W tej sytuacji, Sąd uznał za bezprzedmiotowe postępowanie sądowoadministracyjne w części dotyczącej merytorycznej oceny legalności zapisów § 1 pkt 17 i pkt 19 zaskarżonej uchwały. Zbędne bowiem stało się wydanie w tym zakresie wyroku.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., w pkt 1 wyroku Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 1 pkt 8 i pkt 9, a w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., orzekł o umorzeniu postępowania w części dotyczącej § 1 pkt 17 i pkt 19 zaskarżonej uchwały. W pkt 3 wyroku, na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265), Sąd postanowił z kolei o kosztach postępowania sądowego, obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika strony skarżącej.