Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Paweł Zaborniak Sędziowie WSA Ewa Partyka WSA Maciej Kobak /spr./ Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Mielcu na uchwałę Rady Gminy Czermin z dnia 11 lipca 2016 r. nr XVIII/83/2016 w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Czermin stwierdza nieważność § 17 ust. 2 zaskarżonej uchwały.
Przedmiotem skargi Prokuratora Rejonowego w [...] (dalej w skrócie: "Prokurator") jest Uchwała Nr [...] Rady Gminy [...] (dalej w skrócie: "Rada Gminy") z dnia [...] lipca 2016 r. w sprawie uchwalenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy [...] - którą wydano w następujących okolicznościach:
Zaskarżoną uchwałą Rada Gminy działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 446 ze zm., dalej w skrócie: "u.s.g.") oraz art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 250) uchwaliła Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy [...].
Prokurator wniósł skargę na powyższą uchwałę, zarzucając jej istotne naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 4 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez przekroczenie delegacji ustawowej i zobowiązanie w § 17 ust. 2 zaskarżonej uchwały właścicieli nieruchomości do przeprowadzania deratyzacji, podczas, gdy art. 4 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy upoważnia radę gminy wyłącznie do wyznaczenia w regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy obszarów podlegających deratyzacji i terminów jej przeprowadzenia. Wskazując na powyższe Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w zakresie § 17 ust. 2.
W uzasadnieniu skargi Prokurator wskazał, że z treści art. 4 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach jednoznacznie wynika, że rada gminy stanowiąc w zakresie deratyzacji może wyznaczyć jedynie obszar podlegający obowiązkowej deratyzacji oraz terminy jej przeprowadzenia. W ocenie Prokuratora, elementy wskazane w art. 4 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy mają charakter wyczerpujący, nie jest zatem dopuszczalna wykładnia rozszerzająca zastosowania tegoż przepisu w odniesieniu do innych kwestii, które nie zostały w nim wymienione. Ponadto przepis art. 4 ust. 2 ww. ustawy nie daje radzie gminy prawa do stanowienia aktów prawa miejscowego, regulujących zagadnienia inne niż wymienione w tym przepisie, jak również nie pozwala na podejmowanie regulacji w inny sposób niż wskazany przez ustawodawcę, gdyż oznacza to wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej.
Prokurator podniósł, że Rada Gminy realizując postanowienia art. 4 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy nie mogła wskazać podmiotów zobowiązanych do przeprowadzenia deratyzacji, którymi uczyniła właścicieli nieruchomości. Norma kompetencyjna wspomnianego przepisu nie obejmuje upoważnienia do regulowania przez radę gminy kwestii nałożenia na jakiekolwiek podmioty takiego obowiązku. Wskazana regulacja prawna zobowiązuje i upoważnia radę gminy jedynie do wyznaczenia obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji i terminów jej przeprowadzenia. Samo wyznaczenie obszaru deratyzacji nie obejmuje aspektu podmiotowego przez wprowadzenie zapisu, że na terenie nieruchomości deratyzacja przeprowadzana jest przez właściciela. Nałożenie obowiązku deratyzacji na właścicieli nieruchomości przekracza zatem normę kompetencyjną zawartą w art. 4 ust. 2 pkt 8 ustawy. Przytaczając wyroki sądów administracyjnych Prokurator stwierdził, że powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego jak i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych.