Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Robert Sawuła Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik /spr./ NSA Maria Piórkowska Protokolant Anna Zięba po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 19 maja 2010 r. sprawy ze skargi G. P. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2010 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia uchwały o utworzeniu gminnej instytucji kultury -skargę oddala-
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] Wojewoda [...] stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy P. z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] uchylającej uchwałą własną z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w sprawie utworzenia gminnej instytucji kultury p.n. "Gminny Ośrodek Kultury w P.". W podstawie prawnej rozstrzygnięcia Wojewoda wskazał art. 85, art. 86 i art. 91 ust. 1 w związku z art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. nr 142, z 2001 r., poz. 1591 ze zm./ oraz art. 22 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej /Dz. U. nr 13, z 2001 r., poz. 123 ze zm./.
Uzasadniając swoje stanowisko organ nadzorczy podkreślił, że stwierdzenie nieważności uchwały jest konsekwencją ustalenia, że uchwała objęta postępowaniem nadzorczym wydana została z naruszeniem art. 22 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Wskazany przepis określa tryb w jakim może być likwidowana instytucja kultury, jeżeli wpisana została do przewidzianego przez ustawę rejestru instytucji kultury. Zmierzając do zlikwidowania takiej jednostki musi zostać wyczerpany tryb wskazany w art. 22 ustawy. Dopiero zakończenie tego postępowania może prowadzić do prawnego unicestwienia tej jednostki. Celu takiego nie można zrealizować przez uchylenie lub zmianę własnej uchwały powołującej do życia gminną jednostkę kultury, która z chwilą wpisania jej do rejestru nabywa osobowość prawną. Każde działanie, które nie bierze pod uwagę tych wymogów musi być traktowane jako obejście prawa pozostające w rażącej sprzeczności z pozytywnym przepisem, a to daje podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały, która podejmuje próbę realizacji zamiaru likwidacji jednostki kultury, bez powołania się na procedurę likwidacyjną.
W sprawie objętej postępowaniem nadzorczym poza sporem pozostaje stwierdzenie, że Rada Gminy P. skarżoną uchwałą z dnia [...] grudnia 2009 r. zmierzała do zlikwidowania Gminnego Ośrodka Kultury w P., bez wykorzystania procedury likwidacyjnej w sytuacji, gdy ta jednostka była wpisana do rejestru instytucji kultury i z tą chwilą nabyła osobowość prawną. Takie działanie jest niedopuszczalne i stanowi rażące naruszenie prawa, dlatego należało usunąć z obrotu prawnego uchwałą z dnia 28 grudnia 2009 r. uchylającą uchwałę nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r.
Z rozstrzygnięciem nadzorczym nie zgodziła się Gmina P. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie zarzuciła skarżonemu rozstrzygnięciu naruszenie § 3 rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki z dnia 17 lutego 1992 r. w sprawie sposobu prowadzenia rejestru instytucji kultury /Dz.U. nr 20, poz. 80/. Na tej podstawie wniosła o uchylenie rozstrzygnięcia Wojewody i zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Uzasadniając wnioski skargi skarżąca podkreśliła, że stanowisko Wojewody, przyjęte jako podstawa rozstrzygnięcia nadzorczego jest błędne, gdyż Gminny Ośrodek Kultury w P. został wpisany do rejestru instytucji kultury w sposób nieodpowiadający przepisom prawa. Gmina P. podzieliła stanowisko uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego, jednak z zastrzeżeniem, że mogłoby ono mieć oparcie w przepisach tylko w sytuacji, gdy wpis do rejestru instytucji kultury odpowiadałby warunkom określonym w rozporządzeniu określającym sposób prowadzenia rejestru instytucji kultury. Ponieważ wpis Gminnego Ośrodka Kultury w P. nie spełnia warunków prawnych, zwłaszcza nie odzwierciedla, kto go dokonał oraz nie wskazuje daty, to trzeba przyjąć, że nie wywołuje on skutków prawnych. To w konsekwencji oznacza, że stanowisko zajęte przez Wojewodę nie znajduje oparcie w przepisach prawnych, co powinno prowadzić do uchylenia rozstrzygnięcia nadzorczego.