Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Paweł Zaborniak Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka /spr./ WSA Maciej Kobak Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2017 r. sprawy ze skargi J. G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania z naruszeniem prawa decyzji o przyznaniu prawa do zasiłku przedemerytalnego uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] oraz postanowienie Starosty Powiatu [...] z dnia [...] maja 2010 r. nr [...].
Decyzją z dnia [...] grudnia 2001 r. nr [...] Starosta Powiatu [...] przyznał JG prawo do zasiłku przedemerytalnego od dnia 6 grudnia 2001 r. w wysokości 572,10 zł miesięcznie, na podstawie art. 37j ust. 1 i 2 oraz art. 6 pkt 6 lit. b) ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 z późn. zm.).
Postanowieniem z dnia 12 maja 2010 r. Starosta ten wznowił postępowanie w sprawie zakończonej opisaną wyżej ostateczną decyzją. Wskazał, że wznowienie nastąpiło ze względu na wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nie znanych organowi, który wydał decyzję, tj. na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 23 z późn. zm.) - dalej: "k.p.a.".
W toku wznowionego postępowania Starosta Powiatu [...] decyzją z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 , art. 146 § 1 i art. 151 § 2 k.p.a., stwierdził, opisana na wstępie ostateczna decyzja z dnia [...] grudnia 2001 r. nr [...] wydana została z naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu podał, że podstawę do wydania kwestionowanej we wznowionym postępowaniu decyzji stanowiły dwa świadectwa pracy, z których wynikało, że JG wykonywała pracę w szczególnych warunkach w okresach od 1.08.1975 r. do 31.05.1978 r. i od 16.10.1978 r. do 30.06.1995 r. oraz od 1.09.2001 r. do 3.12.2001 r. w [...].
Na podstawie pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z [...].04.2010 r. nr [...] oraz dołączonych do niego kopii świadectw pracy w szczególnych warunkach wystawionych w dniu 18 marca 2010 r. ustalono natomiast, że JG zatrudniona była w szczególnych warunkach w [...] od 1.08.2001 r. do 31.08.2001 r. na stanowisku "jeliciarz", a od 1.09.2001 r. do 3.12.2001 r. na stanowisku "magazynowa". Takie okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach potwierdził pracodawca, nie wyjaśniając jednocześnie podstawy wydania świadectw pracy w szczególnych warunkach z dnia 3 grudnia 2001 r. za okres:
- od 1.08.1975 r. do 31.05.1978 r. na stanowisku "robotnik magazynowy",
- od 16.10.1978 r. do 30.06.1995 r. na stanowisku "robotnik magazynowy". Wskazano jedynie, że za podstawę ich wydania posłużyła wiedza ówczesnych przełożonych oraz osoby, która wystawiła dokument, a osoby te nie są już pracownikami.
Organ powołał się na wyrok Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] września 2012 r. [...], w którym Sad uznał, że w trakcie zatrudnienia w [...], JG nie wykonywała pracy w warunkach szczególnych. Wyrokiem z dnia [...] marca 2013 r. [...] Sąd Apelacyjny w [...], oddalił apelację JG od opisanego wyżej wyroku Sądu Okręgowego w [...], zaś wyrokiem z dnia [...] kwietnia 2014 r. [...] Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną.
Zdaniem Starosty w myśl wyżej przytoczonych wyroków sądowych JG nie udokumentowała co najmniej 15-letniego okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a zatem nie spełniła warunku wynikającego z art. 37j ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu do przyznania prawa do zasiłku przedemerytalnego. Niemniej w opisywanej sprawie brak było podstaw do uchylenia decyzji o przyznaniu zasiłku przedemerytalnego, gdyż w świetle art. 146 § 1 k.p.a. uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 3 - 8 k.p.a. nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat. Od dnia doręczenia spornej decyzji upłynęło zaś 5 lat, wobec czego na podstawie art. 151 § 2 k.p.a. organ ograniczył się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa.