Odpowiadając na skargę Rada Gminy [...] (w jej imieniu Wójt Gminy [...]) wniosła o jej oddalenie. W motywach Wójt podniósł, że w § 36 ust. 2 kwestionowanej uchwały umożliwiono zabudowę zagrodową, w tym jej remonty i modernizację, zaznaczając tylko, że maksymalna intensywność tej zabudowy wynosi 0,3. Dopuszczono ponadto realizację dróg dojazdowych oraz utrzymanie i budowę sieci i urządzeń infrastruktury technicznej, co niezbędne jest do realizacji takiej zabudowy. Tym samym niezasadny jest zarzut skarżących o uniemożliwieniu im tego rodzaju zabudowy. Twierdzenie natomiast, że przy chęci posadowienia na działce zabudowy, w tym zagrodowej niedopuszczalne jest jednocześnie dopuszczenie budowy infrastruktury technicznej i sieci, która zabudowę tę miałaby zaopatrzyć w media, niezgodne jest z jakąkolwiek logiką i doświadczeniem życiowym. Jako nieuzasadniony organ uznał także zarzut obniżenia wartości działki, bowiem przez działkę skarżących nr 1909 przebiega już linia wysokiego napięcia 110 kV. Organ podniósł, że plan miejscowy uchwalony został po wyczerpaniu obowiązującej procedury planistycznej określonej w art. 15 i nast. u.p.z.p. Interes skarżących ani też obowiązujące ustawy nie zostały naruszone, gdyż wszelkie ograniczenia w Planie mają realne uzasadnienie dla planowania przestrzennego w Gminie. Organ wskazał, że skoro u.p.z.p. upoważniła gminę do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, określając jednocześnie w art. 6 ust. 1, że ustalenia planu kształtują wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności nieruchomości oznacza to, że ograniczenia wykonywania prawa własności wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mają swe źródło w ustawie, a zatem są prawnie dopuszczalne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.
Kontrola ta, z mocy art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) -zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. - obejmuje również akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.
`Poddając skargę wstępnemu badaniu Sąd stwierdził, że spełnione zostały warunki formalne do jej wniesienia. Złożenie skargi poprzedzone zostało wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, które skarżący skierowali do Rady Gminy [...] w dniu 18 września 2012 r. Skarga została prawidłowa wniesiona, za pośrednictwem tejże Rady Gminy, w dniu 25 września 2012 r., a więc w terminie wynikającym z art. 53 § 2 P.p.s.a. (uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 r., OPS 2/07).
W podstawie prawnej zaskarżonej uchwały, obok przepisów kompetencyjnych zawartych w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, ze zm.) powołano art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 , ze zm.) oraz art. 26 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz. 139, ze zm.).