Objęty kontrolą Sądu przepis § 11 uchwały ma następujące brzmienie : "W granicach terenu objętego planem dopuszcza się lokalizowanie nie wyznaczonych na rysunku planu obiektów, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej". Natomiast kwestionowany przepis § 36 w zakresie kwestionowanym brzmi : "Dla terenu (R) ustala się następujące zasady zabudowy i zagospodarowania : ... 4) dopuszcza się utrzymanie i budowę sieci i urządzeń infrastruktury technicznej", przy czym skarżący kwestionują jedynie w tym zakresie sformułowanie "i budowę".
Oceniając wskazane przepisy pod kątem dopuszczalnej ingerencji w prawa właścicielski stwierdzić należy, że mieszczą się one w zakresie przysługującego gminie władztwa planistycznego. Sformułowanie § 11 jest niewątpliwie określeniem ogólnym i nie określa w sposób precyzyjny lokalizacji obiektów, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej, jednak na etapie uchwalania planu niewątpliwie trudno jest określić dokładnie przebieg obiektów, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej, zależy on bowiem od szeregu czynników, których rada w okresie uchwalania planu przewidzieć nie może, a z kolei pominięcie tej kwestii milczeniem w poważnym stopniu utrudniłoby realizację postanowień planu. Ograniczenie prawa własności we wskazanym wyżej zakresie ma swoje źródło w art. 10 ust. 1 pkt 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, przez co nie można stwierdzić, że takie ustalenie planu narusza przepis art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. Podobnie wygląda sytuacja z kwestionowaną częścią § 36 uchwały. Dopuszczenie w przypadku terenu oznaczonego na rysunku planu symbolem "R" w zakresie zasad zabudowy i zagospodarowania możliwości utrzymania i budowy sieci i urządzeń infrastruktury technicznej do ograniczenia własności ma swoje źródło w art. 10 ust. 1 pkt 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, przez co również nie można stwierdzić, że takie ustalenie planu narusza przepis art. 64 ust. 3 Konstytucji RP.
Odnosząc się do zarzutów skargi uznać należy, że nie zasługują one na uwzględnienie.
Nie można stwierdzić w sprawie również naruszenia art. 21 Konstytucji RP, bowiem skarżący nie zostali pozbawieni własności swojej działki. Zaskarżona uchwała nie narusza także art. 7 Konstytucji RP, bowiem organ przy jej podjęciu działał na podstawie i w granicach prawa.
W sprawie nie mogło również dojść do naruszenia wskazanych przez skarżących przepisów art. 3 ust. 1, art. 6, art. 15, art. 36 ust. 1, ust. 2, ust. 3, art. 37 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem skarżona uchwała podjęta została w oparciu o ustawę o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r.
Zaskarżona uchwała w sposób niewątpliwy narusza prawo własności skarżących, jednak, jak wskazano wyżej, z uwagi na sprawowane władztwo planistyczne gminy, ingerencja taka - w granicach określonych ustawą - jest dopuszczalna.
Zgodzić należy się ze stwierdzeniem, że brak wskazania konkretnego przebiegu gazociągu w planie mogło spowodować niemożność realizacji uprawnienia wynikającego z art. 36 ust. 2 u.z.p. z uwagi na upływ terminu przewidzianego w art. 36 ust. 6 powołanej ustawy. Należy jednak w tym miejscu wskazać, że roszczenia skarżących wynikające z faktu przeprowadzenia przez ich nieruchomość gazociągu są w pełni zaspokojone, bowiem podstawę ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na założenie urządzeń służących do przesyłania gazu stanowi przepis art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Przepisy art. 124 ust. 4 i 5 powołanej ustawy zabezpieczają interesy właściciela na wypadek poniesienia szkód.
W tych okolicznościach Sąd nie dopatrzył się sprzeczności zapisu § 11 oraz wyrażenia zawartego w § 36 zdanie ostatnie: "i budowę" w wymienionej wyżej uchwale z dnia 31 marca 2004 r. z prawem, a także z powołanymi w skardze przepisami Konstytucji RP, co skutkować musi oddaleniem - na podstawie art. 151 P.p.s.a. - skargi.