Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędzia WSA Maria Mysiak (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 października 2013 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych oraz rozłożenie na raty I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia niniejszego wyroku.
Decyzją z dnia [...], wydaną na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 r. Nr 98, poz.1071 ze zm.), art. 12 ust. 2, art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U z 2012 r. poz. 1228 ze zm.), Prezydent Miasta postanowił odmówić T. K. umorzenia należności oraz rozłożenia na raty należności dłużnika alimentacyjnego z tytułu wypłaconych osobie uprawnionej świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
W uzasadnieniu organ I instancji podał, że T. K. w dniu
[...] r. złożył podanie z prośbą o umorzenie lub o rozłożenie na raty należności z tytułu wypłacanych świadczeń z funduszu alimentacyjnego za okres od [...] r., w kwocie [...] zł + odsetki do dnia spłaty. W związku z tym organ zbadał sytuację materialno-bytową, rodzinną i zdrowotną wnioskodawcy i na podstawie przedłożonych dokumentów stwierdził, iż jest on zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako bezrobotny bez prawa do zasiłku, korzysta z pomocy społecznej, ubiega się o rentę z tytułu niezdolności do pracy.
Po przeanalizowaniu dokumentów organ I instancji stwierdził, że nie zachodzi szczególnie uzasadniona przesłanka stanowiąca podstawę do umorzenia lub rozłożenia na raty zadłużenia.
Prezydent Miasta wskazał, że powstanie zadłużenia i obowiązek jego uregulowania jest następstwem zaniechania, które polegało na niewywiązywaniu się z obowiązku alimentacyjnego wobec dzieci. Obowiązek alimentacyjny ciąży bezwzględnie na każdym z rodziców. Dobro dziecka jest wartością najwyższą, podlegającą konstytucyjnej ochronie ze strony państwa. Konstytucyjna zasada pomocniczości nakłada na państwo obowiązek wspierania osób ubogich, które nie są w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb i nie otrzymują wsparcia od osób należących do kręgu zobowiązanych wobec nich do alimentacji. Ponieważ wnioskodawca nie wywiązywał się ze swojego obowiązku alimentacyjnego wobec dzieci, stały się one uprawnione do świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Fakt wypłaty z budżetu państwa świadczeń z tytułu funduszu alimentacyjnego na rzecz zasądzonych alimentów, nie zwalnia z obowiązku alimentacji wobec własnych dzieci. Skoro wnioskodawca nie wywiązywał się ze swoich zobowiązań, to powinien mieć świadomość, że jego zadłużenie będzie wzrastać i powinien się liczyć z koniecznością zapłaty tych należności. Zdaniem organ I instancji sytuacja materialna wnioskodawcy na chwilę obecną jest trudna, jednak istnieje szansa spłaty zadłużenia wobec Skarbu Państwa w dłuższym czasie nawet poprzez niewielkie aczkolwiek sukcesywne wpłaty.
T. K. wniósł odwołanie od decyzji organu I instancji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wskazując, że nie jest w stanie zapłacić całej sumy. Podał, że do momentu utraty pracy regulował raty alimentacyjne i należności czynszowe.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) oraz art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2012 r. Nr 1228 ze zm.), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję administracyjną organu I instancji.