Zatem w ocenie organu przesłanka z art. 23 ust. 1 pkt 1 ppkt 3) ustawy o zakwaterowaniu nie została spełniona. Kwestia sporną stała się natomiast ocena uprawnień Odwołującego się do odprawy mieszkaniowej na podstawie art. 23 ust, 1 pkt 1 p.pkt b) ustawy o zakwaterowaniu. Zdaniem Strony literalne brzmienie tej dyspozycji przesądza, o tym że skoro w sprawie nie wydano decyzji o prawie zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym to odprawa mieszkaniowa powinna być Mu wypłacona. Organ I instancji wskazał natomiast, że nie można uznać, iż nie nastąpił taki przydział, gdyż Wnoszący miał przydzielony lokal mieszkalny w [...].
Odnosząc się do powyższego organ odwoławczy pierwszej kolejności podkreślił, że ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 1 ppkt b) ustawy o zakwaterowaniu posłużył się bardzo szerokim sformułowaniem "decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego". Z akt sprawy wynika, że w 2010 r. w. lokal został przydzielony Panu M. T., jako żołnierzowi służby stałej decyzją nr [...]. Z uwagi, na to że zajmował lokal o powierzchni mniejszej niż przysługująca z tytułu posiadanych norm - lokal ten posiadał status kwatery zastępczej. W dniu 01.07.2010 r. wszedł w życie art. 13 ust. 1 ustawy z 22.01.2010 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. nr 28 poz. 143 ze zm.) dalej ustawy nowelizującej, zgodnie z którym cyt.: "kwatery zastępcze stają się kwaterami internatowymi, chyba że żołnierz w terminie do dnia 31.12.2010 r. złoży wniosek w trybie art. 24 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, i wyrazi zgodę na przydział lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 26 ust. 5 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawa", Natomiast dyspozycja w/w art. 26 ust. 5 stanowiła, że cyt. "żołnierzowi zawodowemu, na wniosek lub za jego pisemną zgodą, dyrektor oddziału regionalnego może przydzielić kwaterę albo inny lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej podstawowej mniejszej albo do 20 m większej niż wynikająca z przysługujących norm, o ile taka kwatera albo lokal mieszkalny nie jest niezbędny na zakwaterowanie żołnierza zawodowego o większej liczbie przysługujących mu norm". Pan M. T. złożył rzeczony wniosek, który następnie uzupełnił wyrażając tym zgodę na realizację prawa do zakwaterowania w sposób stały, nie tymczasowy, w zajmowanym lokalu mieszkalnym nr [...] przy ul. [...] w [...]. Przesądziło to, że w warunkach, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy nowelizującej lokal ten nie stał się kwatera internatową, a stał się lokalem mieszkalnym przydzielonym o powierzchni użytkowej podstawowej mniejszej od przysługującej, za zgodą uprawnionego. Wydanie "nowej" decyzji na podstawie w. art. 13 ustawy nowelizującej nie było natomiast możliwe, gdyż Odwołujący się nie wnosił opłat za lokal. Lokal ten Wnioskujący zajmował jeszcze przez 7 lat, po zwolnieniu ze służby stałej, a zadłużenie wciąż wzrastało. Zatem gdyby Żołnierz wnosił regularnie opłaty za lokal z uwagi, że na dzień zwolnienia nadal w nim mieszkał, miałby prawo do dalszego jego zajmowania na podstawie umowy najmu (art. 23 ust. 2 ustawy o zakwaterowaniu), nie zaś do wypłaty odprawy mieszkaniowej. W dniu zwolnienia ze służby Skarżący zajmował lokal mieszkalny i nie zwolnił go, a nadto lokal nie był lokalem o statusie kwatery zatem prawo do odprawy mieszkaniowej Mu nie przysługuje.