Przenosząc powyższe na realia faktyczne niniejszej sprawy uznać należało, iż skarżona decyzja odpowiada prawu. Na dzień zwalniania strony z zawodowej służby wojskowej (jak i na dzień wydawania skarżonej decyzji) lokal jaki zajmował skarżący, nie był ujęty w wykazie kwater. Okoliczności tej nie kwestionował z resztą sam skarżący. Skoro więc, co wyjaśniono już na wstępie niniejszego uzasadnienia, przynależny lokalowi status kwatery, związany jest nierozerwalnie z faktem ujęcia danego lokalu w w/w wykazie kwater, to konsekwentnie brak ujęcia spornego lokalu w omawianym wykazie sprawia, iż nie jest on kwaterą.
Powyższe sprawia więc, że w odniesieniu do skarżącego nie zaistniała przesłanka oznaczona w art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W ocenie tut. Sądu organ poprawnie też wywiódł, że skarżący nie spełnia kolejnej przesłanki określonej w art. 23 ust.1 pkt 1 lit. b ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Z akt administracyjnych bezspornie bowiem wynika to, że decyzją z [...] lutego 2010 r. nr. [...] przydzielono stronie sporny lokal, który z uwagi na metraż, nie odpowiadający normom przynależnym żołnierzowi, miał charakter kwatery tymczasowej. Biorąc zaś pod uwagę fakt, że skarżący, stosownie do dyspozycji art. 13 ust. 1 ustawy z 22 stycznia 2010r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw, złożył wniosek w trybie art. 24 ust. 1 zmienianej ustawy i wyraził zgodę na przydział lokalu mieszkalnego - zajmowany lokal nie stał się katerą internatową - co dodatkowo potwierdza fakt, że na dzień zwalniania żołnierza ze służby, lokal ten nie mógł być ujęty w wykazie kwater.
Na marginesie dodać należało to, iż zarzucane niepoinformowanie skarżącego, że przyznany mu lokal nie ma charakteru kwatery oraz błędne poinformowanie o terminie składania wniosku o przyznanie odprawy mieszkaniowej, nie wpływa na poprawność skarżonego rozstrzygnięcia bowiem nie zmienia kluczowego elementu stanu faktycznego tj. tego, że zajmowany przez stronę lokal nie miał charakteru kwatery. Poinformowanie o powyższym strony nie zmieniłoby w żaden sposób statusu tego lokalu. Zarzut dotyczący błędnego poinformowanie o terminie składania wniosku o przyznanie odprawy mieszkaniowej pozostaje zaś w oderwaniu od realiów niniejszej sprawy w sytuacji, gdy organ rozpoznał jednak wniosek emerytowanego wojskowego.
Dodać również należało, iż wbrew wywodom skargi, przedmiotem niniejszej sprawy nie może być ocena tego, czy sporny lokal winien być ujęty w wykazie kwater, czy też nie. Jak to już bowiem wyjaśniono na wstępie niniejszego uzasadnienia, o przeznaczeniu danego lokalu mieszkalnego na kwaterę decydują samodzielnie organy Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, a żołnierz zajmujący dany lokal, nie ma jakiegokolwiek wpływu na proces decyzyjny w tej materii (wyrok NSA z 22.09.2017 r. sygn. akt I OSK 393/17).
W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w złożonej skardze, oraz uznając iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, oraz iż przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.).