Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej Sędzia WSA - Ewa Grochowska - Jung Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Protokolant specjalista - Małgorzata Plichta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2016 r. sprawy ze skargi W.M. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w K. z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do służby w Policji 1. uchyla zaskarżone orzeczenie i utrzymane nim w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji, 2. zasądza od Centralnej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na rzecz skarżącego W. M. kwotę 240,- (dwieście czterdzieści złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Po rozpatrzeniu raportu skarżącego [...] W. M. z dnia [...] lutego 2015 r., Komendant Miejski Policji w [...] pismem z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...], skierował wymienionego funkcjonariusza do Rejonowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w [...] w celu ustalenia jego stanu zdrowia oraz ustalenia zdolności fizycznej i psychicznej do służby w Policji, jak również związku poszczególnych chorób ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby.
Wojewódzka Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w [...] orzeczeniem z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...], rozpoznała u skarżącego W. M. neurastenię - § 78 p. 2 i określiła kategorię B zdolności do służby, zdolny do służby w Policji z ograniczeniem i zdolny do służby na zajmowanym stanowisku oraz orzekła, że nie istnieje związek schorzenia ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. W uzasadnieniu podano, że powyższe rozpoznanie ustalono w oparciu o przedstawioną dokumentację, badania psychiatryczne oraz własne ustalenia, zaś choroba nie pozostaje ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby, ponieważ nie stwierdzono narażeń wykraczających poza zakres obowiązków przewidzianych dla zajmowanego stanowiska służbowego.
W odwołaniu z dnia [...] kwietnia 2015 r. do Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w [...], skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i uznanie związku stwierdzonych u niego chorób za pozostające w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby zarzucając:
1) naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1822) poprzez ich łączne zastosowanie w okolicznościach, gdy hipotezy norm zawartych w tych przepisach wzajemnie się wykluczają;
2) art. 4 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą (Dz. U. z 2014 r. poz. 616, z późn. zm.) poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie;
3) art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 4 ustawy o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych poprzez brak szczegółowego uzasadnienia prawnego i faktycznego orzeczenia.
W uzasadnieniu podał, że uznano go za jednocześnie zdolnym do służby z ograniczeniem (co równoznaczne jest z tym, że stwierdzone u niego choroby zmniejszają jego sprawność fizyczną i psychiczną oraz uniemożliwiają mu pełnienie służby na zajmowanym stanowisku) oraz zdolnym do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku, co jest wewnętrznie niespójne. Ponadto Komisja przyznała, że w służbie występują narażenia, ale nie wykraczają one poza zakres obowiązków. Niezależnie od powyższego podał, że zgodnie art. 4 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą, za chorobę pozostająca w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby uznaje się chorobę spowodowana działaniem czynników szkodliwych występujących w środowisku służby albo chorobę, która została wymieniona w wykazie chorób pozostających w związku z pełnieniem służby, określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 32 ust. 1 albo 2. Jak wynika z powyższego zapisu, o nadaniu chorobie przymiotu pozostającej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby decydują dwie rozłączne przesłanki. Wykaz chorób określonych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 26 czerwca 2014 r. w sprawie ustalania uszczerbku na zdrowiu funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu (Dz. U. z 2014 r. poz. 866), jest tylko jedną z tych przesłanek. Komisja zupełnie pominęła okoliczność wskazaną w definicji choroby, jaką jest spowodowanie jej przez działanie czynników szkodliwych występujących w środowisku służby. A właśnie do tych czynników bezpośrednio odnosi się Komisja w uzasadnieniu swej decyzji, stwierdzając, że były narażenia w jego służbie. Powołanie się przez Komisję na fakt, że nie wykraczały one poza zakres jego obowiązków, stanowi wyraz kompletnego niezrozumienia istoty choroby "zawodowej". Skoro był w służbie narażony na czynniki szkodliwe (a ta okoliczność jest bezsporna, bo została wprost przyznana w orzeczeniu), to jego choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych występujących w środowisku służby. Dlatego właśnie jest zdolny do służby, ale z ograniczeniem. Nie może zatem zajmować dotychczasowego stanowiska, bo występujące na nim czynniki szkodliwe (narażenia) negatywnie wpływają na jego stan zdrowia i doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia skutkującego nieobecnością w służbie. W tych okolicznościach podważanie istnienia związku pomiędzy jego chorobami, a szczególnymi warunkami lub właściwościami służby jest oczywiście niezasadne. Jego nieobecność w służbie nie wynikała z innych okoliczności, niż specyfika służby, to zgodnie z ustawą o Policji stanowi podstawę uzyskania prawa do 100 % uposażenia. Ponadto Komisja przyznaje, że w służbie był narażony na czynniki szkodliwe i jak zatem choroba z tego wynikająca może być płatna jedynie w 80%? Takie stanowisko zaprzecza istocie zmian wprowadzonych w przepisach prawa w ubiegłym roku. Niezależnie od powyższego Komisja nie uzasadniła szczegółowo swego rozstrzygnięcia, ignorując tym samym wytyczne określone dla uzasadnienia decyzji administracyjnej, zgodnie z którymi uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Tym samym nie sposób całościowo odnieść się, szczególnie w zakresie poprawności rozstrzygnięcia pod względem aktualnej wiedzy medycznej do argumentacji Komisji, która doprowadziła do negatywnego dla niego orzeczenia, bowiem argumentacja ta nie została wyczerpująco przedstawiona.