Stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.); zwanej dalej P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.
W myśl art. 147 § 1 P.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.
Zgodnie z oceną prawną wyrażoną w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2008 r., sygn. akt I OPS 4/08 (publ. https://orzeczenia.nsa.gov.pl), uchwała zarządu dzielnicy [...] w przedmiocie zakwalifikowania i umieszczenia na liście osób oczekujących na najem lokalu z mieszkaniowego zasobu gminy, w tym także lokalu będącego pracownią służącą prowadzeniu działalności w dziedzinie kultury i sztuki, jest aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a. Uchwała ta dotyczy bowiem działań organów gmin, podejmowanych w innej niż umowa prawnej formie działania administracji, a mianowicie w drodze nienormatywnych aktów ogólnych organów jednostek samorządu terytorialnego, podejmowanych w sprawach z zakresu administracji publicznej.
Przepis art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a. stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.
W ocenie tut. Sądu skarga oceniania w świetle powyższych kryteriów jawiła się jako dopuszczalna co do zasady, jednakże merytorycznie nieuzasadniona.
Istota sprawy w jej realiach faktycznych sprowadzała się do oceny tego, czy organ w sposób poprawny ustalił jej stan faktyczny i czy rozpoznał ją w oparciu o właściwie zastosowany przepis prawa.
W ocenie tut. Sądu na obydwa w/postawione pytania należało udzielić twierdzących odpowiedzi. Przede wszystkim okolicznością niekwestionowaną zarówno w postępowaniu administracyjnym jak i w skardze było to, że powierzchnia mieszkalna w lokalu zajmowanym obecnie przez stronę wynosiła 9,78 metra kwadratowego na każdą osobę wskazaną we wniosku inicjującym postępowanie. Okolicznością niesporną było również to, że na dzień podejmowania uchwały skarżąca zajmowała lokal przy ul. [...] a więc nie była osobą bezdomną.
Powyższe prowadzi do konkluzji, iż organ w sposób uprawniony powołał się w swym rozstrzygnięciu na normę § 4 uchwały Nr LVIII/1751/2009 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu [...].
Powyższa regulacja zawiera bowiem przesłanki, od zaistnienia których prawodawca uzależnił możliwość wynajęcia lokalu znajdującego się w zasobie mieszkaniowym [...]. Stan faktyczny ustalony w sprawie bezsprzecznie wskazuje zaś na to, że wnioskodawczyni nie spełniała wymogów opisanych w w/powołanym przepisie. Nie była bowiem osobą bezdomną a zajmowany lokal ma taką powierzchnię, że w świetle powołanego § 4 uchwały Nr LVIII/1751/2009 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali (...) zamieszkiwanie w nim nie jawi się jako pozostawanie w trudnych warunkach mieszkaniowych.