Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), Sędzia WSA - Adam Lipiński, Sędzia WSA - Eugeniusz Wasilewski, Protokolant - Joanna Ukalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2008 r. sprawy ze skargi A. W. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji dotyczącej ustalenia średniej ceny rynkowej powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego - oddala skargę -
Dyrektor Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej [...] w W. decyzją z dnia [...] lipca 2004 r. nr [...], działając na podstawie art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 1203), ustalił w podległych miejscowościach obowiązujące stawki średniej ceny rynkowej zakupu 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego.
Skarżący A. W. pismem z dnia [...] czerwca 2007 r. wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i zarzucił jej rażące naruszenie art. 19 ust. 3 cytowanej już wyżej ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP oraz niektórych innych ustaw w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2006 r. sygn. akt K 16/05 poprzez przyjęcie, że cena wyrażona w decyzji nie jest ceną rynkową, lecz ceną dowolną. W uzasadnieniu natomiast podał, że powyższa decyzja nie jest "przepisem prawa", bowiem organ nie jest upoważniony do stanowienia prawa powszechnie obowiązującego w jakiejkolwiek formie. Decyzja ta jednakże wywołuje skutki nie tylko w sferze podległości służbowej czy stosunków pracowniczych i wiąże nie tylko podległych pracowników, lecz wywołuje skutki na zewnątrz i oddziałuje na zawierane umowy o wypłatę ekwiwalentu w zamian za rezygnację z kwatery. Zatem kształtuje ona sytuację prawną podmiotów indywidualnych, rozstrzygając o ich prawach oraz o obowiązkach i jest wyłączona spod kognicji sądów powszechnych. Tak więc jest ona decyzją w rozumieniu art. 107 § 1 k.p.a., co potwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 listopada 2006 r. sygn. akt I CSK 279/06. Ponadto owa decyzja nie została mu doręczona, a zatem na podstawie art. 110 k.p.a. nie jest dla niego wiążąca i nie obowiązuje go. Stąd też można ją traktować jedynie jako projekt decyzji i w tej sytuacji nie biegnie termin do wniesienia od niej odwołania. W dalszej części podał, że organ nie ustalił ceny rynkowej w dniu wejścia ustawy w życie, jak to wynika z art. 19 ust. 3 ustawy, lecz określił ją władczo. Dlatego też odbiega ona w sposób zasadniczy (o 40%) od cen przyjętych na rynku nieruchomości w C. w czerwcu i lipcu 2004 r.
Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...], działając na podstawie art. 157 § 1 i 3 k.p.a., odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności powyższej decyzji. Uzasadniając swoje stanowisko podał, że kwestię średniej ceny rynkowej zakupu 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego dla celów wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w zamian za rezygnację z kwatery reguluje przepis art. 19 ust. 3 cytowanej już wyżej ustawy. Jednocześnie przepis ten nie wskazuje, w jakiej formie dyrektor oddziału regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej winien tę cenę ustalić. Zatem powołana decyzja ma charakter wewnętrznego określenia stanowiska organu Agencji, jakie ma prezentować przy zawieraniu umowy. Inaczej rzecz ujmując, ma ona charakter czynności materialno - technicznej, niezbędnej w procesie przygotowania umowy wypłaty ekwiwalentu. Zatem nie jest to decyzja w rozumieniu art. 104 k.p.a. W dalszej części uzasadnienia wskazał na istotne cechy decyzji w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego i skonstatował, że powyższa decyzja nie stanowi władczej konkretyzacji praw lub obowiązków w indywidualnej sprawie. Stąd też, wobec nieistnienia decyzji, wszczęcie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uznać należy za niedopuszczalne z przyczyn przedmiotowych.