Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Eugeniusz Wasilewski, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2015 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia "[...]" z siedzibą w W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą z dnia [...] września 2014 r.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz strony skarżącej Stowarzyszenia "[...]" z siedzibą w W. kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] września 2014 r. [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., uchylił w całości własną decyzję z dnia [...] sierpnia 2014 r. i orzekł o odmowie udostępnienia informacji publicznej.
Jako podstawę materialnoprawną odmowy organ wskazał art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782).
W motywach uzasadnienia podał, że wnioskiem z dnia [...] lipca 2014 r. Stowarzyszenie [...] z siedzibą w W. (dalej zwane Stowarzyszeniem) wystąpiło do Ministra Infrastruktury i Rozwoju z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w postaci księgi wejść/wyjść gości (rejestru wejść/wyjść gości) do Ministerstwa za okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r.
Wyjaśnił, że podstawą odmowy udzielenia żądanej informacji winien stanowić przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nie art. 5 ust. 1 tej ustawy. Organ przyznał, że w decyzji z dnia [...] sierpnia 2014 r. wadliwie wskazał podstawę prawną odmowy udostępnienia informacji publicznej. Stwierdził, że przywołany przez niego przepis art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej dotyczy informacji niejawnych i tajemnic ustawowo chronionych, zaś podstawą odmowy winien być przepis art. 5 ust. 2 ustawy. Wyjaśnił, że osoby, które były gośćmi Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju wyraziły zgodę na przetwarzanie swoich danych w celu umożliwienia wejścia do strefy chronionej Ministerstwa, tym samym nie wyraziły zgody na przetwarzanie swoich danych w innym celu.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi Stowarzyszenia [...] do tutejszego Sądu. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji poprzedzającej i zasądzenie kosztów postępowania, strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, poprzez nadmierne ograniczenie prawa do informacji publicznej. Nadto naruszenie art. 8 w zw. z art. 107 § 3 K.p.a., poprzez wydanie decyzji, która zawiera błędną podstawę prawną, niespójną z uzasadnieniem.
Wskazując na orzecznictwo i poglądy doktryny, strona skarżąca podkreśliła, że w interesie publicznym jest ujawnienie, jakie osoby i z kim spotykają się w Ministerstwie.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. Wyjaśnił, że po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, organ zauważył swój błąd co do wskazanej podstawy prawnej, uchylił pierwotną decyzję i orzekł wskazując prawidłową podstawę odmowy, tj. art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podkreślił, że w końcowej fazie uzasadnienia wyjaśnił, iż odmowa udostępnienia informacji publicznej następuje z uwagi na ochronę prywatności, w której mieści się ochrona danych osobowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Istota sporu sprowadzała się do oceny, czy żądana przez stronę skarżącą informacja w zakresie księgi wejść/wyjść gości do Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju w okresie od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm.), a tym samym, czy ustawa ta ma w przedmiotowej sprawie zastosowanie.