Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Joanna Kube Sędzia WSA Adam Lipiński (spr.) Protokolant Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi M.K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2009 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia zachowania prawa do lokalu mieszkalnego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Szefa Biura Ochrony Rządu z dnia [...] sierpnia 2009 r. 2) zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] października 2009 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 Kpa, utrzymał w mocy decyzję Szefa Biura Ochrony Rządu z dnia [...] sierpnia 2009 r., umarzającą postępowanie w sprawie stwierdzenia zachowania uprawnień do lokalu przez M. K.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje.
Wnioskiem z dnia 15 lipca 2009 r. M. K. na zasadzie art. 87 ust. 4 ustawy z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1712 ze zm.) wystąpił o wydanie decyzji o zachowaniu prawa do lokalu i jednocześnie, na podstawie art. 83 ust. 2 powyższej ustawy, o realizację wypłaty ekwiwalentu pieniężnego w zamian za rezygnację z prawa do lokalu. Do wniosku dołączył zaświadczenie z zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA, potwierdzające, iż na dzień 4 kwietnia 2008 r. ustalono mu prawo do policyjnej emerytury, które z tą samą datą zostało zawieszone z uwagi na ponowne przyjęcie do innej służby mundurowej.
Szef Biura Ochrony Rządu decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r., powołując się na art. 105 Kpa umorzył postępowanie w powyższej sprawie uznając je za bezprzedmiotowe.
Od powyższej decyzji zainteresowany złożył odwołanie, wskazując na brak podstawy prawnej do umorzenia postępowania i zarzucając organowi brak wydania decyzji potwierdzającej nabycie uprawnień do lokalu, a w konsekwencji brak realizacji wypłaty ekwiwalentu w oparciu o przepisy ustawy o BOR. M. K. nabył uprawnienia emerytalne na podstawie wyżej powołanej ustawy, ale emerytem nie jest, ponieważ zawiesił prawo do emerytury i podjął służbę winnej formacji zbrojnej. W związku z tym przysługują mu uprawnienia mieszkaniowe zgodnie z pragmatyką aktualnej służby, realizowane przez organa tej formacji. W powyższym stanie faktycznym Szef BOR-u nie jest organem właściwym do orzekania w sprawach mieszkaniowych skarżącego, a więc prowadzone postępowanie z chwilą ujawnienia tej okoliczności stało się bezprzedmiotowe. Poza tym zawieszenie praw emerytalnych w związku z dalszą służbą jest zdarzeniem prawnym (art. 40 a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t. j. Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz.67 ze zm.), wyłączającym możliwość realizacji w tym czasie uprawnień mieszkaniowych, które przysługiwałyby emerytowi. Z powyższych przyczyn w sprawie zachodzi bezprzedmiotowość postępowania, o której stanowi art. 105 § 1 Kpa, albowiem brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, co uniemożliwia wydanie decyzji załatwiającej sprawę co do jej istoty.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M. K. wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji wraz z decyzją organu I instancji. Wskazywał na naruszenie art. 6, art. 7, art. 8 i art. 10 Kpa oraz art. 87 ustawy o BOR i art. 29 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.