Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski (spr.), Sędzia WSA Joanna Kube, Sędzia WSA Konrad Łukaszewicz, Protokolant referent Monika Duma-Szymczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lipca 2019 r. sprawy ze skargi L.S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów oddala skargę
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, na podstawie art. 8a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. z późn. zm.), w dniu [...] września 2017 r. wydał decyzję nr [...], którą odmówił L.S. wyłączenia stosowania wobec niego art. 15c, art. 22a i art. 24a powołanej ustawy.
Organ w uzasadnieniu decyzji podała, że L.S. pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa prze okres 3 lat i 2 miesiące (całkowity okres służby wynosił 27 lat, 3 miesiące i 29 dni). Ustalony okres pełnienia służby na rzecz totalitarnego państwa nie może zostać uznany za krótkotrwały. W przedmiotowej sprawie nie zostały zatem spełnione łącznie przesłanki dopuszczalności wyłączenia stosowania przedmiotowych przepisów, określonych w art. 8a tzw. ustawy zaopatrzeniowej.
Decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2018 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Profesjonalny pełnomocnik skarżącego zarzucił w skardze, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem następujących przepisów:
1. prawa materialnego, tj. unijnej zasady rządów prawa, art. 2 w zw. z art. 7 Konstytucji RP wyrażające się w wydaniu decyzji na podstawie ustawy, która zawiera iluzoryczny mechanizm odwoławczy od sankcji określonych tą ustawą w jej art. 8a, gdyż ze względu na ukształtowanie przesłanek oraz zastosowanie kryterium uznaniowego "szczególnie uzasadnionego przypadku" uniemożliwia w praktyce sądową kontrolę zaskarżonej decyzji;
2. prawa procesowego, tj. art. 6, art. 7, art. 8 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 Kpa w zw. z art. 8a ustawy zaopatrzeniowej wyrażające się w dowolnym i nieprawidłowym ustaleniu, że
a) służba skarżącego nie spełnia przesłanki krótkotrwałości;
b) służba skarżącego po dniu 12 września 1989 r. nie polegała na rzetelnym wykonywaniu zadań i obowiązków;
c) nie zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek", o którym mowa w art. 8a ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej.
Podnosząc te zarzuty, pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, skierowanie pytań prejudycjalnych do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przedmiocie zagadnień w pkt 1 i 2 petitum oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postepowania
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369), zwanej dalej "p.p.s.a." wynika, że w przypadku, gdy sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Nie ulega więc wątpliwości, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Przy tym z mocy art. 134 § 1 p.p.s.a. tejże kontroli legalności sąd dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.