Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Fronczyk, Sędziowie WSA Andrzej Góraj (spr.), Adam Lipiński, Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi K. M. oraz H. M. na uchwałę Rady Gminy Z. z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały dotyczącej ustalenia nazwy ulic oddala skargę
Uchwałą z [...] kwietnia 2012 r. [...] r. Rada Gminy Z. zmieniła uchwałę z [...] maja 2007 r. nr [...] r. w ten sposób, że drodze wewnętrznej we wsi Z., dla działek nr ew. [...],[...],[...],[...],[...] i [...] ustalono nazwę - ulica R.
Powyższą uchwałę H. M. i K. S. M. zaskarżyli do tutejszego Sądu.
Zarzucili organowi naruszenie art. 170 w zw. z art. 168 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), polegające na niezgodności pomiędzy uchwałą a wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 czerwca 2013 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I OSK 34/12, w którym, w ocenie skarżących, przesądzono o tym, że droga, której nadano nazwę, jest drogą gminną.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie. W uzasadnieniu podniesiono, że skarżący nie posiadają legitymacji w skarżeniu przedmiotowej uchwały. Nie wykazali bowiem żadnego przepisu prawa materialnego, z którego wywodziliby swój interes prawny.
Organ zwrócił także uwagę na fakt, że w powołanym przez skarżących wyroku NSA nie przesądzono tego, jaki charakter ma droga, której nadano nazwę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem rozstrzygnięć organów administracji. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.
Oceniając skarżony akt według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza on prawa.
Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do wykładni przepisu art. 28 K.p.a. i oceny tego, czy w realiach faktycznych sprawy skarżący posiada interes prawny w inicjowaniu przedmiotowego postępowania.
Zgodnie z brzmieniem wyżej powołanej normy prawnej: "stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek". Treść przytoczonej regulacji wskazuje na to, że m.in. elementem koniecznym, umożliwiającym skuteczne wywodzenie istnienia statusu strony, jest posiadanie interesu prawnego w inicjowaniu danego postępowania administracyjnego.
Co się tyczy sformułowania "interes prawny", to należy je rozumieć w ten sposób, iż jest to wynikające z konkretnej normy prawa materialnego uprawnienie, do żądania wszczęcia przez określony podmiot, ściśle określonego postępowania. Z przepisu prawa materialnego, jaki winien zastosować organ administracji, musi bowiem wynikać legitymacja procesowa strony.
Dla lepszego i szerszego zobrazowania omawianej materii, zasadnym jest odniesienie się do dorobku judykatury. I tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku wydanego 7 czerwca 2013 r., w sprawie o sygn. akt I OSK 2226/12, stwierdził, że: "pojęcie (interes prawny), na którym oparta jest legitymacja procesowa strony w postępowaniu administracyjnym, należy ustalać według norm prawa materialnego. Mieć interes prawny znaczy to samo, co ustalić powszechnie obowiązujący przepis prawa, na podstawie którego można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby, albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danego podmiotu - strony postępowania".