Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać ,że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 października 2017 r., sygn. akt K 27/15 dotyczącym art.144 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji należy zaliczyć do tzw. wyroków zakresowych. A zatem z dniem publikacji tegoż orzeczenia art.144 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie utracił mocy obowiązywania w całości, lecz jedynie w zakresie ściśle określonym w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Art. art.144 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest niekonstytucyjny jedynie w zakresie w jakim w jakim odnosi się do egzekucji z nieruchomości lub lokalu (pomieszczenia) służących zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych zobowiązanego, jest niezgodny z art. 30, art. 71 ust. 1 i art. 75 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej przez to, że nie zawiera regulacji gwarantujących minimalną ochronę przed bezdomnością osobom, które nie są w stanie we własnym zakresie zaspokoić swoich potrzeb mieszkaniowych.
Tak więc ma racje skarżący zarzucając organowi niewłaściwe zastosowanie art.144 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Jak słusznie zauważył Komendant Stołeczny Policji Trybunał Konstytucyjny stwierdził niekonstytucyjność ww. przepisu tylko w przypadku w którym łącznie są spełnione dwie przesłanki tj.
(1) prowadzona jest egzekucja z nieruchomości lub lokalu (pomieszczenia) służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych
(2) oraz jednocześnie brak jest możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie przez osoby zobowiązane do opuszczenia lokalu.
W ocenie Sądu nie w każdym przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego z nieruchomości lub lokalu (pomieszczenia) służących zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych zobowiązanego egzekucja jest niedopuszczalna, a tylko wtedy gdy faktycznie osoby zobowiązane do opróżnienia nieruchomości/lokalu są zagrożone bezdomnością.
Organ za pewnik, bez ich weryfikacji, uznł twierdzenia Pani H. S. podniesione w zażaleniu w zakresie trudnej sytuacji materialnej i braku innego lokalu do zamieszkania.
Ustalenia te zostały zanegowane przez K. S.P.,który w skardze wskazał ,że pani H. S. od wielu lat jest stale zameldowana pod adresem: ul. [...] m. [...] w W., a jej sytauacja materialna jest dobra w zwiazku z czym jest w stanie sama zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe.
W tym miejscu wskazać należy ,że organ drugiej instancji w zakresie ustalenia przesłanki możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie nie poczynił żadnych ustaleń faktycznych , nie odniósł się równiez do wskazanej przez H. S. w MOPS kwoty dochodów ,które nie są małe i wynoszą 3200 zł. Organ nie odniósł się również do faktu ,że jeden z synów H. S. D. S.odmówił wskazania adresu zamieszkania jednocześnie wskazując, że nie przebywa w lokalu mieszkalnego nr [...] przy [...] w W.
Biorąc pod uwagę, powyższe Sąd stoi na stanowisku, iż zaskarżone postanowienie nie wyjaśnia w pełni okoliczności sprawy - przesłanki braku możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie przez osoby zobowiązane do opuszczenia lokalu., czym organ naruszył art. 18 u.p.e.a. w zw. z art. 7, 77 § 1 oraz 144 k.p.a, poprzez brak wszechstronnego rozważenia okoliczności sprawy .