Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj, Sędziowie WSA Adam Lipiński (spr.), Jacek Fronczyk, Protokolant asystent sędziego Monika Michnik - Misterek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2012 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę.
Szef Sztabu Generalnego decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. działając na podstawie art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy decyzję Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia [...] stycznia 2011 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dowódcy [...] nr [...] z dnia [...] października 2007 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr [...] w L. nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. - w sprawie odmowy przyznania S. B. zasiłku osiedleniowego w związku z przeniesieniem służbowym.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:
Wniosek S. B. z dnia 12 lipca 2011 r. (wpływ do organu w dniu 15 lipca 2011 r.) oparty został na treści art. 156 § 2 Kpa i zasadzał się na zarzucie naruszenia przez organy wojskowe, rozpatrujące w trybie zwykłym sprawę o przyznanie zasiłku osiedleniowego, normy prawa materialnego poprzez błędną wykładnię zastosowanego w decyzjach § 9 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych za przeniesienia i podróże służbowe (Dz. U. Nr 149, poz. 1487). Naruszenie to miało polegać na błędnym przyjęciu, że w przypadku wyznaczenia żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe w miejscowości, w której przydzielono mu blisko dwa lata przed tym wyznaczeniem lokal mieszkalny, należy uznać, iż żołnierz ten został przeniesiony służbowo do miejscowości, w której posiada dom lub samodzielny lokal mieszkalny.
Oba organy wojskowe rozpatrujące powyższy wniosek w trybie postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji nie podzieliły powyższego poglądu.
Porucznikowi S. B. decyzją Dyrektora WAM Oddziału Regionalnego w L. z dnia [...] listopada 2005 r. przyznano prawo zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym nr [....] przy ul. [...] w L. Wówczas skarżący zajmował stanowisko służbowe [...] w Jednostce Wojskowej Nr [...] w L. Następnie, rozkazem Szefa SG WP z dnia [...] października 2005 r. S. B. został przeniesiony do rezerwy kadrowej Szefa SG WP w związku z odbywaniem studiów w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Po zwolnieniu z rezerwy kadrowej Dowódca Wojsk Lądowych rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. wyznaczył żołnierza z dniem 1 lipca 2007 r. na stanowisko służbowe w [...] Brygadzie [...] w L. Przy czym żołnierz cały czas posiadał prawo zamieszkania w wymienionym wyżej lokalu mieszkalnym w L. Zatem organy wojskowe, rozpatrujące w trybie zwykłym sprawę o przyznanie dodatku mieszkaniowego, zasadnie odmówiły jego przyznania, albowiem w przypadku S. B. nie miało miejsca przeniesienie służbowe, a ponadto w miejscowości L. cały czas posiadał lokal mieszkalny. Zatem treść normy § 9 wskazanego na wstępie rozporządzenia została zastosowana prawidłowo i brak jest w niniejszej sprawie naruszenia prawa, a tym bardziej jego rażącego naruszenia.
W ocenie Szefa Sztabu Generalnego podnoszona przez zainteresowanego żołnierza okoliczność, iż jego małżonka posiadała samodzielne prawo do zamieszkiwania w tym lokalu, przydzielonym żołnierzowi, jak również czy prawo zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym na podstawie decyzji administracyjnej wydanej na podstawie ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (tj. Dz. U. z 2005 r., Nr 3, poz. 398) jest posiadaniem, czy dzierżeniem lokalu nie ma w niniejszej sprawie żadnego znaczenia.