Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Ewa Grochowska - Jung, Protokolant spec. Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi M. D. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dopuszczenia do kolokwium habilitacyjnego - oddala skargę -
Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów (dalej Centralna Komisja) decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania dr M. D. od uchwały Rady Wydziału [...] Akademii [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. w sprawie niedopuszczenia do kolokwium habilitacyjnego dr M. D., utrzymała zaskarżoną uchwałę w mocy.
W uzasadnieniu powyższej decyzji Centralna Komisja podniosła, iż Sekcja Nauk Humanistycznych i Społecznych Centralnej Komisji po zapoznaniu się z odwołaniem dr M. D. i po wysłuchaniu opinii recenzentów Centralnej Komisji w głosowaniu tajnym wypowiedziała się ostatecznie przeciw wnioskowi o uchylenie zaskarżonej uchwały Rady Wydziału [...] Akademii [...], której dotyczy odwołanie (wynik głosowania: za uchyleniem uchwały 1 głos, przeciw 35 głosów, wstrzymujących się 0 głosów). Następnie Prezydium Centralnej Komisji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji w rozpatrywanej sprawie, postanowiło w głosowaniu tajnym nie przyjąć odwołania i utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę Rady (wynik głosowania: za przyjęciem odwołania 0 głosów, przeciw 11 głosów, wstrzymujących się 0 głosów).
Centralna Komisja uznała, że uchwała Rady Wydziału została podjęta po rzetelnym i wnikliwym postępowaniu poprawnym formalnie, które dowiodło, iż skarżący dokonał w pracy habilitacyjnej autoplagiatu, którego podstawą była wcześniejsza rozprawa doktorska. W tym stanie rzeczy należało utrzymać zaskarżoną uchwałę w mocy.
Decyzja Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2011 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez dr M. D. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z powodu niezgodności uzasadnienia decyzji ze stanem rzeczywistym i prawem.
W uzasadnieniu skargi skarżący oświadczył, iż zawarte w uzasadnieniu stwierdzenie: "Postępowanie to dowiodło, że Habilitant dokonał w pracy habilitacyjnej autoplagiatu, którego podstawą była wcześniejsza rozprawa doktorska" jest niezgodne z prawdą. Jego praca doktorska pt. "[...], która ukazała się drukiem w 2000 r. w [...] pod tytułem "[...]", nie ma nic wspólnego z książką będącą podstawą do wszczęcia przewodu habilitacyjnego, która została opublikowana pod tytułem "[...]" ([...] 2010). Z powyższego wynika, że decyzja Centralnej Komisji została wydana na podstawie nieprawdziwej przesłanki o autoplagiacie pracy doktorskiej. Nie dokonano także analizy porównawczej książki doktorskiej i habilitacyjnej. Tym samym członkowie Centralnej Komisji zostali wprowadzeni w błąd.
W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. Centralna Komisja zwróciła uwagę, iż w skardze skarżący polemizuje z konkluzją decyzji Centralnej Komisji z [...] grudnia 2011 r., iż habilitant dokonał w pracy habilitacyjnej autoplagiatu, którego podstawą była wcześniejsza rozprawa doktorska. Wbrew twierdzeniom skarżącego Centralna Komisja przeprowadziła postępowanie wyjaśniające i na podstawie zebranej w sprawie dokumentacji stwierdziła, iż trudno uznać pracę habilitacyjną kandydata jako oryginalną, samodzielną publikację naukową skarżącego, a tym samym - w świetle art. 16-18 powołanej ustawy z dnia 14 marca 2003 r., nie może ona zostać potraktowana jako podstawa do nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego. Akta sprawy wykazują szczególną staranność Centralnej Komisji w prowadzeniu postępowania wyjaśniającego. Zawierające najistotniejszy materiał dowodowy opinie recenzentów Centralnej Komisji jednoznacznie wskazały - do czego ich autorzy byli w pełni kwalifikowani - fakt popełnienia przez skarżącego autoplagiatu, przy czym opierały się na wyraźnie formułowanej przez ich autorów, znawców tej materii (takim jest ponad wszelką miarę prof. [...]), konstrukcji tego czynu. Zdaniem Centralnej Komisji, brak jest podstaw do uwzględnienia skargi.