Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki, Sędzia WSA Joanna Kube (spr.), Sędzia WSA Janusz Walawski, Protokolant specjalista Maria Zawada po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2019 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego oddala skargę
A. G. w dniu [...] listopada 2018 r. złożył do Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] wniosek o przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego w związku z pełnieniem służby w [...] i zawartym kontraktem na pełnienie zawodowej służby wojskowej od [...] listopada 2018 r. do [...] października 2020 r. Do wniosku załączył umowę z [...] grudnia 2017 r. o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego w zamian za rezygnację z lokalu, którą zawarł ze Skarbem Państwa - Biuro Ochrony Rządu dalej BOR - pełniąc służbę w BOR.
Wnioskodawca w latach 2003 - 2012 r. był żołnierzem zawodowym, od końca 2012 r. do stycznia 2018 r. - funkcjonariuszem BOR, a od lutego 2018 r. do końca października 2018 r. - funkcjonariuszem Służby Ochrony Państwa, dalej SOP.
Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] decyzją z [...] grudnia 2018 r. nr [...] odmówił przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego na rzecz A. G., wskazując jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 133 z poźn. zm.), dalej ustawa o zakwaterowaniu.
Prezes Agencji Mienia Wojskowego, po rozpoznaniu odwołania A. G., decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z poźn. zm.) dalej k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Uzasadniając ww. rozstrzygnięcie, organ wskazał na treść art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy o zakwaterowaniu, zgodnie z którym żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje prawo do zakwaterowania, jeżeli otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery, wypłacony na podstawie przepisów ustawy obowiązujących do 30 czerwca 2004 r.
Świadczenie to, zgodnie z art. 24 ust. 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2004 r., było obok podstawowego - przydziału kwatery - drugą z form realizacji prawa do kwatery żołnierza zawodowego. Żołnierz zawodowy mógł otrzymać przydział kwatery albo ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery.
Zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy o zakwaterowaniu, w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2004 r., wysokość ekwiwalentu pieniężnego wynosiła 3% wartości przysługującej kwatery za każdy rok podlegający zaliczeniu do wysługi lat, od której jest uzależniona wysokość uposażenia według stopnia wojskowego. Wartość przysługującej kwatery stanowiła iloczyn maksymalnej powierzchni mieszkalnej należnej osobie uprawnionej do kwatery w dniu przyznania ekwiwalentu, wskaźnika 1,66 i ceny 1 m2 powierzchni użytkowej kwatery.
Nadto wskazano, że zgodnie z art. 76 ustawy z 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 179, poz. 1750 ze zm.), prawo do uposażenia powstawało z dniem rozpoczęcia przez żołnierza zawodowego pełnienia zawodowej służby wojskowej, wysokość ekwiwalentu pieniężnego wynosiła 3% wartości kwatery za każdy rok liczony od rozpoczęcia pełnienia tej służby, zaliczany do wysługi lat, z ograniczeniem, o którym mowa w art. 47 ust. 2 (nie mniej niż 65% i nie więcej niż 80%). Cena 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu ustalana była według średnich cen rynkowych zakupu lokalu mieszkalnego w danym garnizonie w dniu przyznania ekwiwalentu.