Sąd nie stwierdził również by w sprawie naruszono przepisy postępowania. Organ zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy w sposób kompletny, zaś wydana w sprawie decyzja nie narusza przepisu art. 107 § 3 k.p.a. Minister przeprowadził wymagane prawem postępowanie wyjaśniające wystarczające dla ustalenia okoliczności mających podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i dokonania oceny, czy zaszły prawem przewidziane warunki do wydania decyzji. Kluczowe bowiem w postępowaniu wyjaśniającym, toczącym się na podstawie przepisów postępowania administracyjnego, jest przeprowadzenie nie każdego (jakiegokolwiek) dowodu, ale takiego, który dotyczy okoliczności istotnych w sprawie, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia. Jakkolwiek w aktach administracyjnych brak jest informacji, by przed wydaniem zaskarżonej decyzji organ umożliwił Skarżącej zapoznanie się ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz poinformował ją o możliwości wypowiedzenia się w trybie art. 10 § 1 k.p.a., niemniej jednak uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy, a tym bardziej wpływu istotnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.). Skarżąca nie został natomiast pozbawiony czynnego udziału w postępowaniu, o czym świadczy jej oświadczenie z dnia [...] sierpnia 2018 r. o zapoznaniu się z całością akt sprawy (k. 33 akt adm.).
Końcowo raz jeszcze podkreślić trzeba, iż rolą sądu administracyjnego jest wyłącznie kontrola kwestionowanego orzeczenia w świetne regulacji normatywnych. Natomiast ocena zasadności ich przyjęcia przez ustawodawcę wykracza poza kompetencje sądu administracyjnego, który jest obowiązany stosować prawo (wobec zasady trójpodziału podziału władz - art. 10 Konstytucji RP). Jego stanowienie, z uwzględnieniem ram konstytucyjnych, pozostaje w kompetencjach ustawodawcy wyposażonego w demokratyczny mandat od wyborców (art. 10 oraz 95 ust. 1 Konstytucji RP). W konsekwencji, ocena tego, czy zastosowane rozwiązania są uzasadnione, należy w istocie do prawodawcy, wedle aksjologii większości - wyłonionych w demokratycznych wyborach - parlamentarzystów, o ile mieszczą się one w ramach zakreślonych generalnymi ramami Konstytucji RP. Ocena zaś regulacji w zakresie zgodności z normami konstytucyjnymi należy do Trybunału Konstytucyjnego (art. 188 pkt 1 Konstytucji RP). Sąd w tym składzie, nie powziął jednak uzasadnionych wątpliwości, aby skierować doń pytanie, w myśl art. 193 Konstytucji RP. Niemniej jednak wskazać należy, iż Sąd z urzędu posiada wiedzę o tym, że postanowieniem z dnia [...] stycznia 2018 r. o sygn. akt [...], Sąd Okręgowy w W. Sekcja [...] Wydziału Ubezpieczeń Społecznych zwrócił się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności art. 15c, art. 22a, art. 13 ust. 1 lit. 1c, w związku z art. 13b ustawy zaopatrzeniowej i w związku z art. 1 ustawy nowelizującej, jak również zgodności art. 1 i art. 2 ustawy nowelizującej z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (sprawa zarejestrowana pod sygn. akt P 4/18). Podkreślić jednakże wyraźnie należy, iż zbadanie konstytucyjności wskazanych przepisów, odnoszących się do ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego, nie ma wpływu na administracyjny tryb wprowadzony w art. 8a ustawy zaopatrzeniowej. Przepisy art. 15c, art. 22a i art. 24a ustawy zaopatrzeniowej nie stanowiły bowiem podstawy prawnej kontrolowanej przez sąd administracyjny decyzji Ministra i tym samym pozostawały poza granicami normatywnymi niniejszej sprawy.
Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązany był skargę oddalić, o czym orzekł - na podstawie art. 151 p.p.s.a. - w sentencji wyroku.