Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o przydziale kwatery tymczasowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski (spr.), Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej, Sławomir Antoniuk, Protokolant Asystent sędziego Mateusz Rogala, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi B.B. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o przydziale kwatery tymczasowej oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/4

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją nr [...] z dnia [...] lutego 2011 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 157 § 1 k.p.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania B. B. oraz Stowarzyszenia Mieszkańców Osiedla [...], utrzymał w mocy decyzję Komendanta Głównego Policji nr [...] z dnia [...] października 2010 r.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ wskazał, iż pismem z dnia [...] maja 2010 r. B. B. wystąpił do Komendanta Głównego Policji z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Komendanta [...] Policji nr [...] z dnia [...] września 2003 r. o przydziale kwatery tymczasowej oraz wydanie decyzji o przydziale zajmowanego mieszkania jako lokalu służbowego. Wniosek uzasadniony został naruszeniem art. 88 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji oraz § 10 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 października 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. Nr 131, poz. 1469). Zainteresowany stwierdził ponadto, iż wpłacił kaucję za lokal i opłaca za niego czynsz według takich samych stawek jak za lokal służbowy, w związku z powyższym istnieje podstawa do uznania, iż została z nim zawarta umowa najmu lokalu służbowego.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. Komendant Główny Policji wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności wymienionej wyżej decyzji Komendanta [...] Policji, zaś kolejnym postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. dopuścił Stowarzyszenie Mieszkańców Osiedla [...] do udziału w przedmiotowym postępowaniu.

Po rozpatrzeniu wniosku strony decyzją nr [...] z dnia [...] października 2010 r. Komendant Główny Policji odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta [...] Policji nr [...] z dnia [...] września 2003 r. o przydziale na rzecz B. B. kwatery tymczasowej nr [...] przy ul. [...] w W., uznając, iż nie zostały spełnione przesłanki nieważności, o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a.

Rozpoznając odwołanie B. B. i Stowarzyszenia Mieszkańców Osiedla [...], w którym strony wniosły o uchylenie powyższej decyzji, organ odwoławczy podzielił stanowisko Komendanta Głównego Policji, iż kwestionowana decyzja nie jest dotknięta wadami powodującymi jej nieważność.

Nie zgodził się z zarzutami B. B., iż organ, przyznając kwaterę tymczasową, działał niezgodnie z jego wolą i wprowadził go w błąd. Wskazał, iż wymieniony złożył wniosek o przydział lokalu mieszkalnego w dniu [...] lutego 2002 r., będąc funkcjonariuszem w służbie stałej. Niebudzącym wątpliwości jest fakt, iż funkcjonariusz złożył wniosek o przydział lokalu mieszkalnego, a otrzymał przydział kwatery tymczasowej. Komendant [...] Policji, chcąc zaspokoić potrzeby mieszkaniowe funkcjonariusza, mając w swoim zasobie tylko kwatery tymczasowe zaproponował zainteresowanemu przydział takiego lokalu. Zainteresowany przed przyjęciem lokalu został poinformowany o statusie mieszkania i jego powierzchni oraz miał czas na podjęcie stosownej decyzji. Dopiero po uzyskaniu jego akceptacji w dniu [...] września 2003 r. została wydana decyzja nr [...] o przydziale kwatery tymczasowej nr [...] przy ul. [...] w W. Zainteresowany odebrał osobiście przedmiotową decyzję w dniu [...] września 2003 r., od której przysługiwało mu odwołanie do organu II instancji, o czym strona została pouczona i nie skorzystał z możliwości zaskarżenia jej i w związku z tym stała się ona ostateczna.

Strona 1/4