Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Dukiel - spr. Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant Asystent sędziego Malwina Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 15 października 2014 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Żmigrodzie z dnia 20 listopada 2013 r. nr 0007.XXXIX.275.2013 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obrębu geodezyjnego Barkowo I. stwierdza nieważność § 4 ust. 1 pkt 3 lit. b oraz § 11 ust. 2 pkt 2 lit. c zaskarżonej uchwały; II. dalej idącą skargę oddala; III. orzeka, że zaskarżona uchwała w zakresie wskazanym w pkt. I nie podlega wykonaniu; IV. zasądza od Gminy Żmigród na rzecz Wojewody Dolnośląskiego kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Rada Miejska w Żmigrodzie na sesji w dniu 20 listopada 2013 r. podjęła uchwałę nr 0007.XXXIX.275.2013 w sprawie zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obrębu geodezyjnego Barkowo.
Wojewoda Dolnośląski, powołując się na art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 594, dalej w skrócie u.s.g.) oraz art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm., dalej w skrócie u.p.p.s.a.), wniósł skargę na powyższą uchwałę planistyczną domagając się stwierdzenia jej nieważności w części dotyczącej:
- § 4 ust. 1 pkt 3 lit. b uchwały zarzucając istotne naruszenie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 145, dalej jako prawo wodne lub w skrócie u.p.w.)
- § 11 ust. 2 pkt 2 lit. c uchwały zarzucając istotne naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 647, dalej zwaną ustawą planistyczną lub w skrócie u.p.z.p.) w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 1399 ze zm., dalej w skrócie u.u.c.p.g.).
Uzasadniając motywy skargi organ nadzoru w pierwszej kolejności wskazał, iż w unormowaniu § 4 poświęconemu zasadom ochrony i kształtowania ładu przestrzennego przyjęto obowiązujący w obszarze objętym ustaleniami planu zakaz grodzenia nieruchomości przylegających do cieków i rowów oznaczonych symbolem WS, w odległości mniejszej niż 3 m od linii brzegu (§ 4 ust. 1 pkt 3 lit. b uchwały).
Zdaniem Wojewody przyjęte rozwiązanie stanowi istotne naruszenie art. 27 ust. 1 u.p.w., który stanowi, że "Zabrania się grodzenia nieruchomości przyległych do powierzchniowych wód publicznych w odległości mniejszej niż 1,5 m od linii brzegu, a także zakazywania lub uniemożliwiania przechodzenia przez ten obszar." Mimo, że cytowany przepis prawa wodnego nie stanowi uregulowania umożliwiającego zwiększenie obszaru objętego zakazem grodzenia, to wbrew temu zabieg taki został zastosowany w zaskarżonej uchwale. Wojewoda jednoznacznie wskazał, że organ stanowiący gminy, uchwalając plan miejscowy nie może zakazać grodzenia nieruchomości w odległości mniejszej niż 3 metry od linii brzegu, bowiem skoro ustawodawca jednoznacznie w przepisach rangi ustawowej określił obszar objęty zakazem grodzenia (1,5 metra od linii brzegu), to Rada Miejska w Żmigrodzie nie była w ogóle uprawniona do wypowiadania się w tej kwestii w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a tym bardziej czynienia tego odmiennie niż uczynił to prawodawca.
Organ nadzoru zarzucił, iż kwestionowany zapis zaskarżonej uchwały stanowi niezgodną z prawem modyfikację postanowień ustawowych. W polskim porządku prawnym funkcjonuje zbiór fundamentalnych zasad, które należy brać pod uwagę przy tworzeniu prawa niezależnie od tego, kto jest normodawcą (ze szczebla państwowego czy też lokalnego). Stworzenie takiego katalogu miało na celu osiągnięcie stanu, w którym zapewni się spójność i kompletność systemu prawa, jak również przejrzystość tekstów normatywnych aktów prawnych, z uwzględnieniem dorobku nauki i doświadczeń praktyki (art. 14 ust. 5 in fine ustawy z 8 sierpnia z 1996r. o Radzie Ministrów (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 392, ze zm.). Powyższe zamierzenie urzeczywistniono w wydanym rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2002 r., Nr 100, poz. 908). W załączniku do przywołanego aktu podano, że w aktach wykonawczych nie powtarza się przepisów ustawy upoważniającej oraz przepisów innych aktów normatywnych (§ 118 w zw. z § 143).