Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski, Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik (spr.), Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Bieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2010 r. sprawy ze skargi W.S. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie niewydania decyzji w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie poza granicami kraju 1) zobowiązuje Wojewodę [...] do wydania w terminie dwóch miesięcy rozstrzygnięcia w sprawie z wniosku skarżącej w przedmiocie rekompensaty za mienie pozostawione poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, 2) przyznaje radcy prawnemu A. B. od Skarbu Państwa kwotę 292,80 złotych (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy), w tym 52,80 złotych (pięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy) na poczet podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu.
Pismem z dnia [...] r. W. S. wniosła za pośrednictwem Wojewody [...] skargę na bezczynność tego organu w toczącej się z jej wniosku sprawie w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu mienia pozostawionego przez jej ojca poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej. W uzasadnieniu skargi podała, że w piśmie z dnia [...]r. sprecyzowała swoje roszczenie domagając się nadania dalszego biegu w sprawie przyznania prawa do rekompensaty za mienie pozostawione przez jej ojca A. R. poza granicami kraju. Pomimo upływu siedmiu miesięcy organ nie wydał jednak żadnej decyzji w sprawie, jak również nie powiadomił jej o przyczynach zwłoki w załatwieniu sprawy. Skarżąca podała także, że w dniu [...]r. wniosła zażalenie do Ministra Skarbu Państwa na niezałatwienie sprawy w terminie, zażalenie to jednakże do czasu wniesienia skargi nie zostało rozpatrzone.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wyjaśnił, że zażalenie wniesione przez skarżącą w trybie art. 37 § 1 k.p.a. nie zostało dotychczas rozpatrzone bowiem Minister Skarbu Państwa omyłkowo przekazał je Wojewodzie [...], a ten dopiero pismem z dnia [...]r. przesłał to zażalenie do [...] Urzędu Wojewódzkiego. Organ podał następnie, że pierwotny wniosek w sprawie przyznania rekompensaty skarżąca złożyła do Wojewody [...], a ten postanowieniem z dnia [...]r. przekazał go według właściwości Wojewodzie [...]. Wniosek ten został uzupełniony pismem z dnia [...]r. Pismem z dnia [...]r. organ powiadomił stronę o konieczności jego dalszego uzupełnienia o dokumenty potwierdzające jej prawo do rekompensaty. W odpowiedzi na to wezwanie skarżąca w dniu [...]r. przedłożyła część wymaganych dokumentów. W kolejnych pismach z dnia [...]r., [...]r. i [...]r. Wojewoda poinformował skarżącą o konieczności uzupełnienia przedłożonych dowodów. W pierwszym z tych pism wyznaczony został jednocześnie 6 miesięczny termin do uzupełnienia złożonego wniosku pod rygorem pozostawienia go bez rozpoznania. W piśmie z dnia [...]r. organ poinformował stronę o pozostawieniu złożonego wniosku bez rozpoznania. W dniu [...]r. do organu wpłynęło jednak, za pośrednictwem Wojewody [...] , kolejne pismo W. S. z dnia [...]r., w którym nie sprecyzowała ona - zdaniem Wojewody - swojego żądania. W następstwie tego organ wystąpił do strony pismem z dnia [...] r. domagając się jednoznacznego wypowiedzenie się w tej kwestii. W odpowiedzi na to w dniu [...]r. W. S. złożyła ponowny wniosek o wydanie decyzji potwierdzającej jej prawo do otrzymania rekompensaty oraz zażądała nadania dalszego biegu w sprawie. Po przeanalizowaniu akt sprawy organ uznał, że zawarte w nich dokumenty są niekompletne, aby potwierdzić w drodze decyzji prawo W. S. do rekompensaty. W związku z tym pismem z dnia [...]r. poinformował skarżącą o konieczności uzupełnienia wniosku o niezbędne dokumenty i dowody, ponadto Wojewoda wystąpił także do Konsula Generalnego R.P. we L. oraz Archiwum Państwowego w S. i Archiwum Państwowego w K.
W piśmie z dnia [...]r. radca prawny A. B. ustanowiona jako pełnomocnik skarżącej z urzędu podniosła, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem Wojewoda [...] naruszył wynikające z art. 35 k.p.a. unormowania dotyczące terminów załatwienia sprawy. W ocenie pełnomocnika skarżącej organ nie wywiązał się także z obowiązku przewidzianego przepisem art. 36 k.p.a. Znamienne dla sposobu załatwiania sprawy jest także to, że po wpłynięciu ponownego wniosku skarżącej z dnia [...]r. organ dopiero w dniu [...]r. poinformował ją o konieczności jego uzupełnienia o niezbędne dowody i dokumenty.