W okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie budzi wątpliwości, że terminy określone w art. 35 k.p.a. zostały znacznie przekroczone albowiem od wpływu wniosku do wydania postanowienia upłynęło prawie 15 miesięcy i nie został przy tym wskazany nowy termin załatwienia sprawy zgodnie z art. 36 k.p.a. Tym samym organ dopuścił się bezczynności.
Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:
1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;
2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;
3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.
Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.).
Z uwagi, iż na dzień orzekania przez Sąd sprawa została zakończona postanowieniem z 9 czerwca 2017 r. wydanym jeszcze przed wpłynięciem skargi do organu, brak było podstaw do zobowiązania organu do załatwienia sprawy.
W tej sytuacji na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a. należało stwierdzić, że SKO dopuściło się bezczynności i jednocześnie na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd uznał, że stwierdzona bezczynność nosi cechy rażącego naruszenia prawa. Jak wskazuje się w orzecznictwie cechą rażącego, czyli nie zwykłego lecz kwalifikowanego naruszenia prawa, jest jego oczywistość i niewątpliwość już na pierwszy rzut oka. Tak jednoznaczna negatywna ocena musi jednak zostać osadzona w kontekście okoliczności konkretnej sprawy ( por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12). W wyroku z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie II GSK 1164/14 NSA stwierdził, że dopuszcza się rażącej bezczynności organ, który z wydaniem decyzji zwleka 10 miesięcy od wszczęcia postępowania administracyjnego, jeśli nie potrafi przedstawić poważnych przyczyn tak długiego czasu trwania postępowania.
W okolicznościach rozpoznawanej z uwagi na wskazany wyżej bardzo długi okres od wpłynięcia wniosku do wydania postanowienia, w ocenie Sądu stwierdzona bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Sąd nie stwierdził jednak, aby wynikała ona ze złej woli organu, a jedynie z omyłkowego dołączenia akt sprawy do innych akt. W tej sytuacji nie było zdaniem Sądu uzasadnione wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a.,