Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal,, Asesor WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Sekretarz sądowy Andrzej Stolarski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 października 2006 r. sprawy ze skargi Z. K. na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w S. I. oddala skargę; II. przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach) na rzecz adwokata A. F. kwotę 292, 80 (dwieście dziewięćdziesiąt i 80/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym 52,80 (pięćdziesiąt dwa i 80/100) złotych podatku VAT.
Pismem z dnia 26 stycznia 2006 r. Z. K. zażądał, aby Sąd wystąpił z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego, "że Sądy, samorządy, kolegia samorządowe oraz premier nie chcą bezpośrednio stosować Konstytucji i praw Unii Europejskiej". Oświadczył, że skarży milczenie Ośrodka Pomocy Społecznej w S., do którego od 1990 r. bezskutecznie zwracał się o pomoc finansową "opierając się na faktach ONZ o obowiązku honorowania podmiotowości przez każdego" oraz na "światowej Konstytucji Zdrowia, że zdrowie to dobrostan fizyczny, psychiczny i społeczny" - na podstawie art. 69, art. 68 ust. 3, art. 47, art. 41, art. 31, art. 7, art. 5, art. 2 Konstytucji RP. Zażądał do czasu wygrania procesów o rentę z wypadków przy pracy wyłożenia "co miesiąc maksymalnego zasiłku na szkolenie, ochronę zdrowia, sądy, zawarcia kontraktu socjalnego pożyczki na usamodzielnienie z umorzeniem na wykup M-1 w K.".
Do skargi tej Z. K. załączył pismo z dnia 17 listopada 2005 r., które jego zdaniem jest zażaleniem do Samorządowego Kolegium Odwoławczego m.in. na "milczenie Ośrodka Pomocy Społecznej w S.", jednak z niego nie wynika co jest przedmiotem milczenia organu.
W odpowiedzi na to pismo Ośrodek Pomocy Społecznej w S. podał, że Z. K. nie ubiegał się o wskazane w skardze świadczenia, nie wydano decyzji administracyjnej, od której wnosiłby odwołanie, nie wzywał do usunięcia naruszenia prawa.
Jednocześnie organ wyjaśnił, że Z. K. decyzją Kierownika GOS z dnia [...] otrzymał specjalny zasiłek celowy na częściowe pokrycie zakupu opału w kwocie 250 zł, od której nie wniósł odwołania, zaś skarga na milczenie Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej wniesiona w dniu 13.V.2005 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie została postanowieniem z dnia 27.X.2005 r. odrzucona.
Pismem z dnia 14 kwietnia 2006 r. Z. K., precyzując na żądanie Sądu swoją skargę z dnia 26 stycznia 2006 r. stwierdził: skarga dotyczy "bezczynności Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w S. i Wójta też wniosku z 22.I.2006 r. jak też zasadniczo w maju 2005 r. zażądałem comiesięcznej pomocy maksymalnej na stałą chorobę skóry rybiej łuski oraz pomocy do czasu ukończenia procesów o rentę wypadkową".
W odpowiedzi na to pismo organ ponownie stwierdził, że skarżący od stycznia 2006 r. nie składał w Ośrodku żadnych wniosków o udzielenie pomocy. W związku z tym nie przeprowadzono żadnego postępowania w tej sprawie.
Ustanowiony na wniosek skarżącego pełnomocnik z urzędu adw. A. F. na rozprawie dnia 5.X.2006 r. poparła skargę wniesioną osobiście przez skarżącego, sprecyzowaną w dniu 14.IV.2006 r., i oświadczyła, że wobec tego, że skarżący nie skontaktował się z nią nie może uściślić żądania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Przedmiotem postępowania objętego skargą na bezczynność jest bezczynność Ośrodka Pomocy Społecznej w S..
Ze skargi Z. K. i oświadczenia jego pełnomocnika nie wynika jednak jaki wniosek skarżącego nie został załatwiony przez ten organ. Z. K. decyzją Kierownika GOS z dnia [...] otrzymał specjalny zasiłek celowy na częściowe pokrycie zakupu opału w kwocie 250 zł, od której nie wniósł odwołania. Skarżący nie wykazał jednak, aby składał inne wnioski do tego organu, zaś Ośrodek Pomocy Społecznej w S. podał, że Z. K. nie składał żadnych wniosków w 2006 r. do tego organu.
Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że skarga sprowadzająca się do zarzutu nie rozpoznania wniosków, których faktycznie skarżący do tego organu nie składał nie jest zasadna i na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzekł jak w wyroku.
Orzeczenie natomiast o kosztach zasądzonych na rzecz ustanowionego z urzędu pełnomocnika skarżącego uzasadnia § 18 ust. 2c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zmianami).