Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek, Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 lutego 2015 r. sprawy ze skargi Z. W. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy w przedmiocie zmiany decyzji w sprawie usług opiekuńczych I. oddala skargę; II. przyznaje [...]A. S. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) należnego podatku od towarów i usług.
Decyzją z dnia [...]. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. uchyliło decyzję Wójta Gminy N. z dnia [...]. nr [...] w sprawie przyznania Z. W. specjalistycznych usług opiekuńczych i sprawę przekazało do ponownego rozpoznania organowi I instancji. W dniu 7 listopada 2013r. Z. W. złożył na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a następnie 17 marca 2014r. zażalenie do Kolegium na przewlekle prowadzenie postępowania Wójta i nie wydanie orzeczenia po decyzji Kolegium z dnia [...]. W dniu 15 kwietnia 2014r. złożył w tym przedmiocie skargę na przewlekle prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. odpowiadając na wniesioną skargę wniosło o jej oddalenie. Wyjaśniło, że po złożeniu zażalenia pismem z dnia 31 marca 2014 r. zwróciło się do Ośrodka Pomocy Społecznej w N. o przekazanie akt w sprawie. W odpowiedzi na powyższe pismo organ I instancji w dniu 4 kwietnia 2014 r. przekazał akta wraz z odpowiedzią do organu odwoławczego. Kolegium wskazało, że Wojewódzki Sąd Administracyjny dotychczas nie rozpoznał skargi na jego decyzję z dnia [...].
Z akt sprawy II SA/Lu 1152/13 wynika, że wyrok w omawianej sprawie zapadł 23 października 2014r. natomiast akta sprawy zostały doręczone Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w L. w dniu 17 grudnia 2014r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że przewlekłość w prowadzeniu postępowania wystąpi wówczas, gdy organ nie załatwia sprawy w terminie, nie pozostając jednocześnie w bezczynności, a podejmowane przez ten organ czynności procesowe nie charakteryzują się koncentracją niezbędną w świetle art. 12 kpa, ustanawiającego zasadę szybkości postępowania, względnie mają charakter czynności pozornych, nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy. Przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ zaistnieje zatem wówczas, gdy będzie mu można skutecznie przedstawić zarzut niedochowania należytej staranności w takim zorganizowaniu postępowania administracyjnego, by zakończyło się ono w rozsądnym terminie, względnie zarzut prowadzenia czynności (w tym dowodowych) pozbawionych dla sprawy jakiegokolwiek znaczenia. Za postępowanie prowadzone przewlekle uznać należy postępowanie prowadzone w sposób nieefektywny poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu bądź wykonywaniu czynności pozornych, powodujących, że formalnie organ nie jest bezczynny (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Warszawa 2012, s. 44; J. Drachal J. Jagielski, R. Stankiewicz. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, pod red. R. Hausera i M. Wierzbowskiego, Warszawa 2011, s. 69-70). Pojęcie "przewlekłość postępowania" obejmuje zatem opieszałe, niesprawne i nieskuteczne działanie organu w sytuacji, gdy sprawa mogła być załatwiona w terminie krótszym.
Zgodnie z art. 149 § 1 powołanej ustawy sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W tym świetle zarzut przewlekłego prowadzenia postępowania przez Wójta jest pozbawiony podstaw. Przede wszystkim zwrócić trzeba uwagę, że po uchyleniu decyzji z dnia 2 września 2013r. przez Kolegium i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez Wójta Gminy N., przy jednoczesnym zaskarżeniu decyzji organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego powstaje zbieg uprawnień do weryfikacji decyzji w trybie postępowania sądowego oraz w trybie postępowania administracyjnego prowadzonego przez organ I instancji. Tego typu sytuacja może tworzyć niekorzystne skutki tak ze względu na zasady ekonomii postępowania organów państwa, jak i z uwagi na ochronę powagi rozstrzygnięć tych organów. Konieczne jest uniknięcie możliwości wydania przez organ administracji publicznej oraz przez sąd administracyjny sprzecznych orzeczeń w tej samej sprawie. Podkreśla się, że zakaz prowadzenia jednocześnie postępowania administracyjnego po uchyleniu decyzji I instancji, jak i prowadzenia postępowania sądowego po wniesieniu skargi na decyzję uchylającą organu II instancji w tej samem sprawie jest oczywisty w świetle postanowień art. 170 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, regulującego skutki prawomocności orzeczeń sądu administracyjnego. Zgodnie z tym przepisem orzeczenie sądu wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, ale również inne sądy i inne organy państwowe, a w wypadkach przewidzianych w ustawie, także inne osoby. Sformułowany w ten sposób pozytywny skutek prawomocności orzeczeń sądowych wyłącza możliwość uruchomienia wewnątrzadministracyjnego postępowania kontrolnego przez organy administracji publicznej także z urzędu. Jasne jest bowiem, że w tym postępowaniu nie mogłaby zapaść inna decyzja (postanowienie), niż orzeczenie sądu administracyjnego rozstrzygające skargę na ostateczną decyzję (postanowienie).
Powyższe dowodzi, że organ I instancji w niniejszej sprawie nie dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania, a skarga nie może zostać uwzględniona. Niedopuszczalne było bowiem prowadzenie postępowania administracyjnego w tej samej sprawie przez organ I instancji, w sytuacji, gdy nie została jeszcze prawomocnie zakończona przez Sąd.
Z tych powodów na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę należało oddalić.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie wynagrodzenia dla pełnomocnika z urzędu wydane zostało na podstawie art. 250 powyższej ustawy w związku z § 19 i § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).