Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 25 maja 2020 r. sprawy ze skargi A. W. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu w przedmiocie zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdem marki [...], nr rej. [...] 1) zobowiązuje Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu do wydania aktu w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia skarżącego na postanowienie Starosty Oleskiego z dnia 15 września 2016 r., nr [...], w terminie jednego miesiąca od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy, 2) stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3) przyznaje od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu na rzecz skarżącego A. W. sumę pieniężną w wysokości 1.000 (tysiąc) złotych, 4) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu na rzecz skarżącego A. W. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A. W. (zwanego dalej: skarżącym), reprezentowanego przez pełnomocnika - radcę prawnego K. S., jest przewlekłe prowadzenie postępowania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu (zwane dalej: Kolegium lub w skrócie SKO) w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Starosty Oleskiego z dnia 15 września 2016 r., nr [...] , wydane w sprawie zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdem marki [...] nr rej. [...], po wyroku NSA z dnia 20 kwietnia 2018 r., sygn. akt I OSK 2462/17
Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco:
Pismem z dnia 21 czerwca 2012 r., powołując się na przepis art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. nr 229, poz. 1954, z późn. zm. [obecnie: Dz. U. Z 2019 r., poz. 1438 - dopisek Sądu], zwaną dalej u.p.e.a.) oraz na uchwałę NSA z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10, skarżący wystąpił do Starosty Oleskiego o przyznanie wynagrodzenia w kwocie 6.602,64 zł za wykonywanie dozoru nad pojazdem marki [...], nr rej.[...], w okresie od dnia 5 września 2010 r. (kiedy to pojazd został usunięty z drogi) do dnia 27 grudnia 2011 r. (kiedy został odebrany z parkingu w związku z przejściem jego własności na Starostwo), a także o zwrot kosztów związanych z dozorem, w tym kosztów usunięcia pojazdu z drogi.
Powyższe pismo stanowiło podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdem. Sprawa ta kilkakrotnie podlegała rozpoznaniu w administracyjnym toku instancji, przez Starostę Oleskiego jako organ pierwszej instancji oraz przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu (zwane dalej także: Kolegium lub SKO) jako organ odwoławczy. Jednocześnie, na skutek skarg wnoszonych przez skarżącego, działania podejmowane przez organy w tej sprawie podlegały także ocenie sądowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
W wyniku rozpatrzenia po raz kolejny sprawy, Starosta Oleski postanowieniem z dnia 15 września 2016 r., nr [...], na podstawie art. 102 § 2 i 4 oraz art. 17 i art. 18 u.p.e.a., przyznał skarżącemu zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdem marki [...], nr rej. [...], w tym kosztów usunięcia pojazdu oraz wynagrodzenia za dozór, w wysokości 2.062,84 zł brutto. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się A. W., w wyniku jego zażalenia, postanowieniem z dnia 7 lutego 2017 r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu orzekło o uchyleniu zaskarżonego postanowienia i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu podnosząc m. in. konieczność wyjaśnienia zakresu żądania A. W., jak również szereg innych okoliczności, które w ocenie Kolegium mogły mieć wpływ na ustalenie wysokości stawek w przedmiotowej sprawie.
W wyniku wniesionej skargi WSA w Opolu wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2017 r. sygn. akt II SA/Op 175/17 uchylił zaskarżone postanowienie SKO z 7 lutego 2017 r. W uzasadnieniu wskazano, że organ wadliwie przyjął, iż w niniejszej sprawie zaktualizowały się przesłanki do wydania rozstrzygnięcia kasacyjnego na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. Zasadne okazały się zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 138 § 2 w zw. z art. 136 K.p.a., art. 7, art. 77 § 1 K.p.a. oraz art. 15 i art. 12 § 1 K.p.a. Jednocześnie Sąd wskazał, że SKO kwestionując prawidłowość opinii biegłego mógł przeprowadzać w tym zakresie postępowanie uzupełniające.