Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Grażyna Jeżewska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 16 marca 2017 r. sprawy ze skargi B. C. na bezczynność Prezydenta Miasta Opola w przedmiocie ustalenia kosztów usunięcia i przechowania pojazdu 1) zobowiązuje Prezydenta Miasta Opola do wydania aktu w sprawie wniosku B. C. z dnia 22 czerwca 2010 r. ̶ w terminie 30 dni od dnia zwrotu akt z prawomocnym orzeczeniem, 2) stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3) orzeka o wymierzeniu Prezydentowi Miasta Opola grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych, 4) przyznaje od Prezydenta Miasta Opola na rzecz B. C. sumę pieniężną w wysokości 1.000 (jeden tysiąc) złotych, 5) zasądza od Prezydenta Miasta Opola na rzecz B. C. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez B. C., reprezentowanego przez radcę prawnego A. W., jest bezczynność Prezydenta Miasta Opola w sprawie o ustalenie kosztów usunięcia i przechowania pojazdu marki Polonez [...], nr rej. [...].
W rozpoznawanej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:
Zarządzeniem z dnia 7 lutego 2007 r., nr [...], wydanym na podstawie art. 130a ust. 5a, 5c i 5e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), a następnie zarządzeniem z dnia 26 stycznia 2010 r., nr [...], Prezydent Miasta Opola wyznaczył B. C., prowadzącego działalność pod nazwą A, jako jednostkę do usuwania pojazdów z drogi i prowadzenia parkingu strzeżonego, na okres kolejnych 3 lat.
W dniu 16 sierpnia 2009 r. B. C. przyjął do wykonania wydaną przez funkcjonariusza Policji dyspozycję dotyczącą usunięcia i dostarczenia na parking A pojazdu marki Polonez [...], nr rej. [...].
Pismem z dnia 22 czerwca 2010 r. B. C. zawiadomił Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w [...] o dokonaniu usunięcia ww. pojazdu oraz poinformował, że pomimo upływu 6-miesięcznego terminu określonego w art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd nie został odebrany przez właściciela. Ponadto oświadczył, że na dzień sporządzenia pisma należność za holowanie i parking przedmiotowego samochodu wynosi 2.342,40 zł.
Następnie B. C. pismem z dnia 9 września 2010 r., wskazując na przepis art. 11 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 152, poz. 1018, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą nowelizującą, zawiadomił Prezydenta Miasta Opola o usunięciu pojazdu i bezskutecznym upływie 6-miesięcznego terminu jego odbioru. Pismo to wpłynęło do organu w dniu 14 września 2010 r., co wynika z daty prezentaty.
W związku z powiadomieniami dokonanymi przez B. C., Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w [...] przekazał według właściwości Prezydentowi Miasta Opola postanowieniem z dnia 23 września 2010 r. cyt. wyżej dokumenty i wskazał, że usunięcie pojazdu nastąpiło na terenie miasta Opola. Jednocześnie organ skarbowy wyjaśnił przesłanki, które uzasadniały przekazanie sprawy do załatwienia właściwemu organowi, oświadczając, że Naczelnik nie prowadzi postępowania w sprawie orzeczenia przepadku przedmiotowego pojazdu.
W dniu 6 października 2016 r. B. C. złożył w siedzibie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu pismo z dnia 5 października 2016 r., zatytułowane "Skarga", w którym domagał się stwierdzenia, na podstawie art. 37 § 2 K.p.a., bezczynności Prezydenta Miasta Opola w rozpoznaniu sprawy dotyczącej przejęcia na rzecz Skarbu Państwa pojazdu marki Polonez [...], nr rej. [...]. Stwierdził, że na skutek tej bezczynności został pozbawiony prawa żądania wypłaty wynagrodzenia za holowanie i przechowanie ww. pojazdu. Na tej podstawie domagał się wyznaczenia organowi terminu do załatwienia sprawy.
Ustosunkowując się do zarzutu bezczynności, Prezydent Miasta Opola w piśmie z dnia 8 listopada 2016 r. wyjaśnił, nie otrzymał od Komendanta Policji dokumentów dotyczących przedmiotowego pojazdu, dlatego nie mógł wystąpić do sądu o orzeczenie przepadku pojazdu.