Zgodnie z art. 14 ust. 2 u.d.i.p., jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub, w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się. W świetle tego uregulowania również niejasne i nieuzasadnione jest stwierdzenie organu, że nie miał obowiązku udostępnienia informacji przetworzonej w zakresie, co do której brak jest technicznej możliwości udostępnienia, skoro skarżący we wniosku podali, iż żądana informacja powinna zostać przekazana w formie pisemnego zestawienia. Organ nie wyjaśnił jakie trudności techniczne nie pozwoliły mu na udzielenie informacji.
Trzeba ponadto dostrzec, na co słusznie wskazują skarżący, że organ prezentując stanowisko w sprawie popadał w sprzeczność, niekonsekwentnie uzasadniał swoje stanowisko, odwołując się do przypadkowych orzeczeń sądowych, które cytował w oderwaniu od ich kontekstu.
W tej sytuacji, Sąd zobowiązał Burmistrza Lewina Brzeskiego do wydania aktu lub podjęcia czynności w części określonego żądania sformułowanego we wniosku z dnia 6 sierpnia 2013 r. W tym zakresie bowiem organ administracji publicznej nie udzielił informacji zgodnie z wnioskiem, ani też nie wydał decyzji odmownej, pozostając w bezczynności. Należy także odnotować, że w wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność sąd nie może określić, w jaki sposób powinna być rozpoznana sprawa, w której organ pozostaje w bezczynności, nie może bowiem nakazywać organowi wydania decyzji, postanowienia lub podjęcia czynności określonej treści.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p
Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Z kolei stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów K.p.a. (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 października 2007 r., sygn. akt II SAB/Wa 78/07, baza orzeczeń LEX nr 441185). W konsekwencji, nie można uznać za dopuszczalną formę odmowy udzielenia informacji publicznej w postaci pisma organu. Na równi z niepodjęciem tego rodzaju czynności należy traktować także przedstawienie informacji niepełnej, co może powodować uzasadnione wątpliwości adresata odpowiedzi co do tego, czy organ w ogóle udzielił odpowiedzi na jego wniosek.
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 149 § 1 P.ps.a. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. Na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. Zdaniem Sądu, stwierdzona bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej w ustawowym 14-dniowym terminie, wprawdzie wadliwie, ale odpowiedział na wniosek skarżących o udostępnienie informacji publicznej. Poza tym organ administracji w części uczynił zadość żądaniom wniosku. Z rażącym naruszeniem prawa w sytuacji bezczynności organu mielibyśmy do czynienia w sytuacji, gdyby organ w ogóle pozostawił wniosek skarżących bez odpowiedzi w jakiejkolwiek formie, bądź przewlekał ustosunkowywanie się do wniosku i pism skarżącego ponad terminy przewidziane w ustawie o dostępie do informacji publicznej.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a.