Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak (spr.), Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj, Sędzia WSA Barbara Gebel, Protokolant sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 marca 2015 r. sprawy ze skargi Z. S. na bezczynność i przewlekłość postępowania Starosty G. w przedmiocie wynagrodzenie za dozór pojazdu I. umarza postępowanie sądowe w zakresie bezczynności, II. stwierdza przewlekłe prowadzenie postępowania, III. stwierdza, że bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania nie miały miejsca z rażącym naruszeniem prawa, IV. oddala wniosek o wymierzenie grzywny, V. zasądza od Starosty G. na rzecz skarżącego Z. S. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Z. S. wnioskiem z dnia [...] r., powołując się na art. 102 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z § 3 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zwrócił się do Starosty Goleniowskiego o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie przyznania wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...] nr rej. [...] za okres od [...] r. w kwocie [...] zł.
W uzasadnieniu wniosku wskazał, że Komenda Powiatowa Policji wydała w dniu [...] r. dyspozycję usunięcia pojazdu marki [...] nr rej. [...] , który to pojazd został przyjęty na parking prowadzony przez wnioskodawcę. Pojazd nie został odebrany przez osobę uprawnioną, o czym wielokrotnie informował zarówno Komendę jak i Starostwo Powiatowe.
W odpowiedzi z dnia [...] r. Starosta poinformował Z. S., że nie jest właściwy w sprawie przyznania wnioskowanego wynagrodzenia za dozór pojazdu. Nadto wyjaśnił, że pojazd będący przedmiotem wniosku, nie stanowi własności Powiatu, a organ nie dysponuje dokumentami pozwalającymi na sporządzenie i wniesienie do sądu powszechnego wniosku o orzeczenie przepadku ww. pojazdu na rzecz Powiatu.
Pismem z dnia [...] r. Z. S. wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie zarzucając Staroście bezczynność wobec niewydania decyzji administracyjnej jak i przewlekłość w prowadzeniu postępowania.
W dniu [...] r. Z. S. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na przewlekłość i bezczynność Starosty w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...] nr rej. [...] za okres od [...] r. w kwocie [...] zł. W skardze wniósł o:
1) stwierdzenie bezczynności i przewlekłego prowadzenia postępowania przez organ,
2) stwierdzenia, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa,
3) zobowiązanie Starosty do wydania aktu lub dokonania czynności w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi akt administracyjnych wraz z prawomocnym wyrokiem,
4) wymierzenie organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.
(art. 149 § 2 P.p.s.a.),
5) zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi skarżący opisał stan faktyczny sprawy oraz przywołał treść art. 61, art. 104 § 1, art. 35 § 3, art. 6, art. 12 K.p.a. wraz z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazując, iż w sprawie jego wniosku o przyznanie wynagrodzenia za dozór pojazdu organ prowadzi postępowanie w sposób przewlekły, bezproduktywny i opieszały. Organ wprawdzie podejmuje szereg działań i wydaje formalne akty, jednakże o charakterze pozornym, nieprowadzące do rozstrzygnięcia sprawy i sprawiające wrażenie unikania wydania merytorycznej decyzji kończącej postępowanie. Udzielenie na wniosek z dnia [...] r. odpowiedzi pismem, zamiast decyzją, stanowi rażące naruszenie prawa i jest dowodem bezczynności organu i celowego prowadzenia postępowania w sposób przewlekły.
W ocenie skarżącego, bezczynność Starosty w kwestii wszczęcia procedury przejęcia pojazdu na rzecz powiatu i wniesienia wniosku do sądu powszechnego o orzeczenie przepadku tego pojazdu na rzecz powiatu, nie może być podstawą odmowy realizacji wniosku złożonego na podstawie art. 61 § 1 K.p.a. i przyznania wynagrodzenia za dozór zwłaszcza, że stosunek prawny, którego przedmiotem jest przechowywanie usuniętych pojazdów, jest typowym stosunkiem administracyjnym. Organ posiada więc wszelkie atrybuty wymagane do podjęcia stosownej decyzji, zaś jej brak nie jest wynikiem okoliczności niezależnych od organu.